RANSUIL MET JONG IN mijn tuin
Het is al weer een tijdje geleden dat ik toch wel eens wilde weten waar dat vreemde nachtelijke geblaf bij mij in de buurt vandaan kwam. Al een paar dagen rond het nachtelijk uur werd ik uit mijn slaap gehouden door een geluid wat leek op dat van een keffend hondje.
Vreemd , was dat beest door zijn baasje misschien buitengesloten en stond hij nu ergens voor de deur te keffen? Of lag hij 's-nachts in een hokje in de tuin? Of waren buren van mij op vakantie gegaan en voelde hondje zich eenzaam? Hoewel ik niet veel contact heb met deze buren, vanwege het vele groen in onze straten en ze er nog niet lang wonen, leek het mij niet dat ze een hond hadden. En de buren daarnaast die ik veel beter ken in ieder geval niet. Toen dat gekef , het leek van zo'n klein schoothondje, zich de tweede en derde nacht herhaalde, besloot ik voor het naar bed gaan poolshoogte te nemen. Ik loop dan toch vaak een ommetje, dus dat ging in een moeite door. Het gekef kwam inderdaad uit de tuin van de overburen. Gek genoeg bleek het, toen ik dichter genaderd was, niet van de grond maar uit een boom daar te komen. Dan moest het dus een vliegende hond zijn. Maar die heb je niet in ons land. Een reiger dan misschien? Maar die maken een heel ander geluid. En op een eend of een gans leek het geluid ook niet erg. Misschien een uitheemse gans. Maar zitten die dan in een boom? De daarop volgende zondag heb ik heel wat vogelgeluiden via Google afgeluisterd, maar een keffende vogel was er niet bij.
Een paar dagen later was ik in de tuin bezig takken op te ruimen toen ik in de dominant in mijn tuin aanwezige grove den ineens een grote vogel zag zitten. Het leek wel een uil te zijn. Uilen hoor je hier 's-nachts wel eens meer, maar dan is het met een enkele toon, die niet herhaald wordt, geen gekef. Deze uil kefte drie of vier keer achtereen. Misschien was het dus een andere uil dan die je meestal hoorde.
Ik moest zien dat ik een foto van hem kon maken. Hij zat vrij hoog en deels achter een tak. Daar bleef hij de hele dag zitten, het beest sliep kennelijk, dat is een gewoonte van uilen dus. Die dutten overdag, knappen een uiltje zogezegd. Met mijn op een statief gezette camera die tien keer zoombereik had kon ik weliswaar een foto maken, maar zijn kop was niet erg goed zichtbaar. De volgende dag zat hij er weer, op precies de zelfde tak en op de zelfde plaats, alleen nu met zijn kop naar mijn huis gekeerd. Dat gaf mij een goed gevoel. Deze uil had zich verwaardigd om mijn grove den, waar ik best wel een beetje trots op ben, uit te zoeken voor zijn dagdut. Zo was mijn tuin een onderdeel van de grote natuur en deed dus ergens toe.
Dit keer was de foto zo duidelijk dat te zien was dat de uil oortjes had. Daarmee stond vast dat het hier om een ransuil moest gaan.
ransuil in mijn tuin
Maar nog steeds was het niet geheel zeker dat het gekef van deze ransuil kwam. Daarover kreeg ik de volgende avond uitsluitsel. Nadat eindelijk de donkerte van het geboomte bezit had genomen, het was half juni, bleek hij in de oude eik aan de andere kant van mijn huis te zitten. Ik had nu ook mijn geluidsrecorder meegenomen en heb het "gekef" opgenomen. Het is hieronder te horen.
Daarnaast hoorden wij, ik was intussen mijn naaste buurvrouw tegengekomen die ook op uilenjacht was, gepiep in een naburige boom. Dat was het jong van de uil zei mijn buurvrouw. Zij wist al veel meer van de nieuwe bewoner in onze buurt. Zij vertelde dat er twee uilen waren en ook twee jongen. Buurvrouw was al op zoek geweest naar het ene jong, want het leek alsof er nu maar een jong meer was. Dat zou kunnen want jonge uiltjes zijn ongelofelijk klunzige beesten. Het zijn stoethaspels eerste klas, kunnen zich niet goed vasthouden en tuimelen zo maar uit hun nest of van hun tak.
Mijn buurvrouw had het met eigen ogen gezien. Hiermee was er voor mij nog een raadsel opgelost. Want ik had al veel eerder datzelfde duffe gepiep gehoord waarvan ik me had afgevraagd wat het was. Een zangvogel kon het niet zijn, want een zangvogel zingt en dat is iets anders dan alleen maar piepen. Het was eigenlijk wel irritant, omdat het maar niet ophield. Maar nu was het duidelijk, het was dus een van de jongen van deze ransuil geweest. Misschien was ie ergens verkeerd terecht gekomen. Niet voor niets staat een uilenjong, een uilskuiken, symbool voor een stoethaspelig iemand, voor iemand die motorisch gezien niet helemaal in orde is.
Op het moment dat zij dat vertelde vloog er iets over ons heen. Vanuit de boom waar het gekef geklonken had vloog het over mijn huis. Ik merkte het omdat ik heel even de weerschijn van de licht gevende maan op een van de vleugels had gezien. Ik schrok licht van dat even boven mij oplichtende.silhouet. Uilen kunnen onhoorbaar vliegen.
Daarom kun je zo van ze schrikken. Ineens zijn ze er , zonder dat je het merkt. Dat geldt ook voor muizen die ze van de grond opsnappen. Al met al was het bewijs geleverd dat het gekef en de ransuil bij elkaar hoorden. Het ging dus om een keffende ransuil. Even later hoorden we zowel de oude als het jong.
Mijn buurvrouw wist ook nog te vertellen dat ransuilen graag huizen in dennenbomen. Daarom stelde deze uil mijn grove den op prijs. Meer dan de buurvrouw zelf, die last van mijn boom zegt te hebben. Maar omdat ze ook uilengek is zal ze daar voorlopig denk ik niet op terug komen. De uilen schijnen ook een nest in mijn boom te hebben gehad. Vaak gebruiken ze daarvoor verlaten nesten van andere vogels zoals eksters en roeken. Ik denk dat destijds de eksters nog niet helemaal uit dat nest verdwenen waren, want er heeft een poos geleden een ware takkenslag in mijn grove den gewoed. Ik heb dat toen wel gehoord; het leek wel oorlog en dat was het dus ook. De uilen hebben toen kennelijk gewonnen. Ik vind dat prima , want het geluid van eksters is niet om aan te horen en zij vormen een tirannie voor de zangvogels in onze tuinen. Nou, dat was het dan, we wisten nu van de hoed en de rand.
Maar het beest liet mij niet los. Een tijdje daarna werd ik in de nacht opgeschrikt door een luide bons op een van mijn ramen. Het huis trilde er zachtjes van, zo’n ferme klap was het. Gelukkig bleef het bij die klap, geen gerinkel van glas. Dus de schade zou wel meevallen en ik sliep opnieuw in.
De volgende ochtend, toen ik de gordijnen opentrok, zag ik een vreemde vlek op een van de grote ramen. Ik lette er eerst niet echt op. Die zou ik er later die ochtend wel even afpoetsen.
Maar toen ik dat wilde gaan doen zag ik ineens het duidelijke silhouet van mijn gevederde tuingast. Dat was sterk, je zag zelfs zijn oortjes in het raam geëtst. Wat was er gebeurd? Op het raam waar hij tegenaan gevlogen was had ik eens een klein plakplaatje van een zangvogeltje aangebracht. Om te voorkomen dat vogeltjes tegen het raam aan zouden vliegen.
De uil die de nacht natuurlijk op jacht was gegaan had blijkbaar dat plakplaatje voor een echt vogeltje aangezien en was er in volle vaart opgedoken. Zo dicht bij huis al een lekker hapje, dat was een meevaller. Dat was dus de klap van deze nacht geweest. Blijkbaar was hij echter met de schrik vrij gekomen, wat ik zag geen gewonde ransuil in de omgeving. Maar daarna heeft hij toch blijkbaar een andere roestplaats dan mijn grove den opgezocht, want ik heb hem niet weer gezien.
einde