Misschien komt het omdat ik een schorpioen ben, maar ik heb iets met de zee en met de kust die de zee van het land scheidt. Veel van mijn vakanties breng ik dan ook door op plaatsen waar een ontmoeting met de zee mogelijk is. Bijna altijd maakt zich daarbij een vreemde opwinding van mij meester als ik de aanwezigheid van een kust nabij weet en binnen luttele momenten oog in oog zal staan met de zee. Of dat nu met de Noordzee in Nederland is, of met de Stille Oceaan in Oregon. De zee die de verbeelding is van de eeuwigheid en oneindigheid waarbinnen wij leven, maakt steeds opnieuw weer indruk en je bewust van je eigen eindigheid.
Doordat de zee mij dus altijd aantrekt, zoals de zee zelf aan het water trekt met haar eb en vloed, heb ik haar vaak gezien. En daarbij treft het mij telkens hoezeer zij aan de ene kant altijd de zelfde is, maar tegelijk altijd een andere gedaante aanneemt.
Alleen al vanwege de duizenden soorten en vormen aan gesteenten, die zich aan de kust vertonen, is elke kust uniek. En dan komen de vorm en de begroeiing er nog bij. De begroeiing die afhankelijk van de geografische breedte, de hoogte en de bodemgesteldheid.
Ook de wijze waarop de mens hier en daar bezit heeft genomen van de kust levert nieuwe verscheidenheid op. De weersgesteldheid, het jaarseizoen en de tijd van de dag doen de rest.
Tijdens mijn jarenlange fotografische ontmoetingen met de kusten van onze planeet heb ik er nog maar een fractie van vastgelegd. Ik hoop er nog vele aan toe te kunnen voegen.
Van elke kust geef ik een korte beschrijving. Maar het gaat natuurlijk om de plaatjes, die de uniekheid van elke kust tonen.