Onderstaande reportages zijn er een paar van de vakantie die wij van 20 tot 27 juli 2013 in Lungau in Salzburgerland hebben gemaakt. Een andere fotoreportage is die van onze tocht over de Grossglockner Hochalpenstrasse. Maar tijdens de beide wandeltochten waren wij zo onder de indruk van de bijna onwezenlijk mooie en tegelijk imponerende natuur dat wij hieraan een speciale reportage gewijd hebben.
Zondag 21 juli Tocht naar de Rotgüldensee
De eerste echte dag van onze vakantie hebben we een wandeling gemaakt. Naar de Rotgüldensee, een bergmeer. Dit ligt langs het Murtal. Boven aangekomen konden we ons op een lustig alpenweitje op daar geplaatste stretchers neervlijen en ons een goed getapt glas bier laten brengen, want hier was een bewirtschaftete Hütte. Het voelde hier als God in Frankrijk. Vanuit onze ligstoel hadden we een fraai uitzicht op de Rotgüldensee, waarover een verkoelend windje af en toe lichte rimpelingen trok.
We hebben na onze ligpauze een deel van het meer rondgelopen. Maar het werd te ver om het hele meer te ronden. Overigens kon je vanaf dit punt naar hoger gelegen hutten, waar je desgewenst kon overnachten. Gezien de hoeveelheid auto’s bij de parkeerplaats beneden moet door veel mensen gedaan worden. Kortom, je zou hier ook goed een huttentochtvakantie kunnen houden.
Foto links Voor de instroom van een bergbeek zag je verscheidene forellen.
Na een uur of zo hebben we weer de afdaling ingezet. Daarbij kreeg ik licht tot mijn schrik al vrij gauw last van mijn rechterknieband. Een gevreesd euvel bij steile afdalingen. Ik heb toen ergens een geschikte stok afgebroken en die als steun gebruikt. Verder heb ik deels achteruit gelopen, wat over een asfaltweggetje heel goed te doen is. Als je pech hebt kun je echter geen stap meer verzetten. Maar dat viel dus mee. De volgende dag heb ik in Lungau bij een sportzaak bergstokken gekocht. En dat hielp.
Wat ons verbaasde en bekoorde was de hier uitbundig bloeiende alpenflora.
vrijdag 26 juli Wandeltocht naar de Karwassersee
Deze bergwandeling is een van de mooiste tochten die ik me kan heugen. We reden met de auto door het Murtal tot waar je niet verder kunt. Vandaar dat het op de weg door dat dal ook zo landelijk en stil is. Over het traject van ongeveer 12 km kwamen we drie auto’s tegen.
Mede daardoor is het Murtal een van de meest pittoresque dalletjes in heel Lungau neem ik aan. Zo zie je er vrijwel alleen vrijstaande chalets, die zonder uitzondering feestelijk zijn opgesmukt met geraniums en andere zomerbloeiers. Je vraag je af waar de schaarse dorpsbewoners hier van leven. Dat moet wel van iets meer zijn dan een uitkering op Nederlands bijstandsniveau. Maar het kan toch niet van de veeteelt en of de bosbouw zijn. En van het toerisme kan ik me het ook haast niet voorstellen, want zo veel toeristen zie je hier helemaal niet. Het is in veel van de gehuchten en dorpjes die we passeren haast onbestorven stil. Je ziet wel huizen waar men blijkbaar Zimmer verhuurt , maar vaak zie je dan ook dat er nog Zimmer frei zijn. De mensen hier houden in ieder geval veel tijd over voor het onderhouden van hun tuin en huis. Tot de grootste verdieners hier zullen vermoedelijk de kwekers en leveranciers van die miljoenen geraniums zijn waar echt alle huizen hier mee behangen zijn? Geen huis uitgezonderd. Het zal wel haast een sociale dwang zijn. Die lijkt in deze plattelandsgebieden toch wel groot.
Daarom zie je hier denk ik ook geen mensen afkomstig van andere continenten. Die hebben hier lijkt het ook niets te zoeken. Aan de andere kant zal de bevolking er hier denk ik ook geen belang bij hebben. Je kunt het misschien achterlijk vinden, maar het staat het soevereine Oostenrijkse volk natuurlijk vrij om er voor te kiezen knus onder elkaar te blijven. Dat kan nog best problemen met Europa op gaan leveren, want Europa staat vrij verkeer van mensen binnen de Unie toe. Maar Europa is geen Verenigde Staten van Amerika, dat gebouwd is op immigranten.
Maar we kwamen hier om te wandelen. Bij de zelfde parkeerplaats als waar we eerder deze week op weg naar de Rotgültersee gestaan hadden, aan het einde van het Murdal, konden we via een klein mautweggetje nog een 3,5 km verder omhoog, waar nog een parkeerplaats was. Vandaar was het ruim anderhalf uur lopen naar de Karwassersee. Gelukkig konden we van een wandelaar drie losse Euro’s wisselen; anders hadden we de slagboom niet omhoog gekregen. De maximale helling was 16,5%. De steilte viel nog wel mee. Maar het was wel een eng smal weggetje. Je dacht maar liever niet aan een tegenligger. Toch kwam die een paar keer. Dan moet er een van de twee in zijn achteruit en staat de ander met zijn banden tien centimeter van de rand van het weggetje. Maar gaaf was het wel, zo’n tien meter boven de razende beek in de kloof naast je.
Op de parkeerplaats stonden nog heel wat meer auto’s dan we verwacht hadden. Het was blijkbaar een gewild vertrekpunt voor een wandeling. Geheel begrijpelijk vonden wij bij terugkeer ‘-avonds. Het pad voerde langs de Mur tot aan de Karwassersee. Tijdens de oriëntatie op de kaart had ik ingeschat dat het hoogteverschil over de afstand van ongeveer 3-3,5 km zo’n 300 meter bedroeg. Dat was dus niet heel steil. Ook afgezien daarvan was het pad voor ons goed begaanbaar. Het grootste deel van het traject liep je door de beboste hellingen van het nauwe Murdal.
De natuur liet zich van een zeer afwisselende kant zien. Bos met dicht loofgeboomte werd afgewisseld door meer open stukken met andere onderbegroeiing.
Ik heb zelden zo’n grote verscheidenheid in bloemen aangetroffen. Jammer dat ik al die soorten , die je her en der op de informatietableaux onderweg zag, niet kan onthouden. Maar er waren prachtige exemplaren bij. Ik heb er vele foto's van gemaakt. In combinatie met de majestueuze achtergrond in de vorm van beijsde berghellingen verder en hogerop vormde deze wandeling een eldorado voor natuurliefhebber . De omgeving van het meer was zelfs paradijselijk te noemen.
Halverwege de route hebben we aan een waterval in de Mur een soort lunch gehouden, bestaande uit een paar Sultanakaakjes, een appel en wat water.
Na nog een uur naderden we de Karwassersee. Vol spanning hoe die zich aan ons zou openbaren. De bomen stonden hier al minder dicht op elkaar stonden en daardoor werd de onderbegroeiing steeds weelderiger.
Eindelijk kregen we dan de eerste glimp van het meer te zien. Dat zag er veelbelovend uit. Dit berglandschap deed echt niet onder voor wat we in Canada en het Noordwesten van de Verenigde Staten gezien hebben. Met dit verschil dat het hier veel minder druk door mensen bezocht werd. We hebben al die tijd dat we hier aan en rond het meer getoefd hebben geloof ik vier of zes mensen gezien. Kom daar eens om in bijvoorbeeld NP Bryce. Prachtig hoor, die Navajotrail, maar je loopt daar zo wat op elkaars tenen.
Ten slotte stonden we dan oog in oog met de Karwassersee, waar zij zich elegant voor ons ontplooide. Aan de andere zijde van de Karwassersee rezen de bergen met hun sneeuwtoppen en talloze kleine gletsjers en ijstongen hoog op en op de voorgrond keek je tegen veldjes wollegras langs de oever van het meer aan. Dit onderdeel van het Nationaal Park Hohe Tauern waar we nu waren was licht venig.
We zijn het meer helemaal rond gelopen, wat inhield dat we de beek moesten oversteken. Dat viel nog niet mee. Het was verbazingwekkend hoe veel water deze beek al bevatte. Terwijl de sneeuwveldjes die je iets hoger zag toch níet veel voorstelden. Maar daar kreeg deze beek zijn water ook niet van. Dat ontdekte ik toen ik naar de oorsprong van de beek liep. De oorsprong lag namelijk niet aan de rand van een gletsjer zoals gebruikelijk. Het water leek hier uit de grond te komen. Om me daar van te vergewissen ben ik er naar toe gelopen. En inderdaad , mijn ogen hadden mij niet bedrogen. Op een zeker punt kwam het water met geweld de grond uit. En met z’n hoeveelheid dat dat nooit alleen afkomstig kon zijn van die kleine sneeuwveldjes in de buurt.
Het was dus een bron. Ik had dat nog nooit zo meegemaakt als hier op deze plek. Dit was de bron van de Mur, de op twee grootste rivier van Oostenrijk. Wow!
Het doorwaden van de Mur had nog wel wat voeten in de aarde. Of beter gezegd in het water. Het water was namelijk zo koud, dat je er maar een paar seconden met je voeten in kon verkeren.
Maar als je door een smal stuk ging was de stroom te sterk. Uiteindelijk vonden we een doorwaadbare plaats met in het midden een rotsblok, waarop je je blote voeten even kon laten bekomen. Met wandelschoenen aan leek ons niet raadzaam voor de terugweg.
Het was intussen een uur of vier in de middag. De zon scheen lekker op je vel. Af en toe streelde ons een koel briesje. We hebben daar toen een half uurtje even lekker op onze rug gelegen met de gedachte daar voor altijd te willen blijven. Maar het was nog twee uur terug naar de auto. Omdat we één keer door de beek waren gegaan moesten we dat aan het andere eind van het meer nog een keer doen. Hier konden we als gemzen van steen op tak op steen oversteken, waarbij ten slotte nog een flinke sprong moest worden gedaan. De beek was hier namelijk al weer breder dan voor het meer.
Dit keer kwam ik dank zij mijn bergstokken zonder problemen met de kniebanden beneden. Onderweg kregen we nog een staaltje van de kracht van de levende natuur te zien, waar de wortels van een boom een groot rotsblok omklemden. Kennelijk was midden op die rots een zaadje tot ontkiemen gekomen.
