Trier is als oudste stad van Duitsland en als voormalige Romeinse bestuurszetel van een groot deel van het westelijk deel van het Romeinse Rijk een historisch zeer bezienswaardige stad. Omdat het in de oorlog niet al te zeer geleden heeft herbergt het ook verscheidene Unesco werelderfgoederen. Tegenwoordig telt de stad ruim 100.000 inwoners. Het is dus niet een grote stad, maar qua verkeer wel erg druk. De vele bezienswaardigheden liggen vrijwel allemaal in de oude binnenstad en liggen zodoende op loopafstand van elkaar. Overigens heeft de stad voldoende parkeergarages.
Het Rheinisches Landesmuseum
Vanwege het miezerige weer hebben we onze eerste dag in Trier grotendeels doorgebracht in het Rheinische Landesmuseum. Daarmee was het echter zeker geen verloren dag. Dit is een zeer uitgebreid museum dat een prachtig overzicht biedt van de vroegste geschiedenis van dit deel van Duitsland tot en met de late Middeleeuwen.
Vooral interessant was de periode dat de Kelten hier nog leefden. Je stond er versteld van waartoe de mensen in die tijd, we hebben het nu over 400 jaar voor Christus , in staat waren. Zoals het vervaardigen van prachtige kunstvoorwerpen. Hedendaagse kunstenaars zouden zich daarvoor niet behoeven te schamen
De Kelten werden in de eerste eeuw voor Christus door de Romeinen overweldigd. Op de plaats waar deze een legerkamp vestigden ontstond later Trier. Dit lag namelijk op een kruising van Romeinse handelsroutes. De Romeinen voerden hun spullen bijvoorbeeld aan vanaf de Middellandse zee via de Rhône, de Saone en de Moezel.
We hebben in het deel van het museum dat aan de Romeinen gewijd , en prachtig was qua opzet, meer aan mooie nog intacte voorwerpen en beelden gezien dan vorig jaar in Rome en dat was wel verrassend. Bovendien is Trier lang niet zo door toeristen overlopen als Rome.
Een geheel apart onderdeel was de speciale expositie gewijd aan "Ihre letzte Schlacht". Dat had betrekking op de vondst van een massagraf uit de dertigjarige oorlog, bijna vierhonderd jaar geleden. In deze expositie werd uitvoerig uit de doeken gedaan hoe deze oorlog , feitelijk de eerste pan-Europese oorlog, verlopen was en hoe het er hierbij voor de bevolking, in de steden en op het land en voor de soldaten aan toe was gegaan..
De oorlog begon als een godsdienstoorlog , waarbij de partijen zich over en weer aan gruwelen te buiten gingen. Erg herkenbaar helaas, want in onze tijd is het niet anders.
Interessant was hoe de soldaten gerecruteerd werden. Ook leerzaam voor onze tijd met al haar niet –officiële strijdgroepen. Zij namen dienst uit religieuze overtuiging, uit zucht naar avontuur , maar ook vooral vanwege de verdienste. Ten slotte deden ze het ook en masse omdat het in die tijd de enige manier leek om te overleven. Deze oorlog heeft namelijk hele landstreken grotendeels van hun bevolking beroofd, onder andere doordat massale hongersnoden ontstonden. In sommige delen van Duitsland, de oorlog werd geheel op Duits grondgebied uitgevochten, zoals in Brandenburg, heeft meer dan 80 % van de bevolking het leven in deze oorlog gelaten. Gemiddeld wordt voor geheel Duitsland een verlies aan mensenlevens van 30% aangenomen.
In het Landesmuseum hebben we de lunch in het bijbehorende langs de tuinen van het Kurfürstliches Paleis gelegen café Zeitsprung gebruikt. Het zat er vol bezoekers, we konden er nog maar net nog een plaatsje bemachtigen
Na de lunch hier hebben we nog een uur uitgetrokken voor de late Middeleeuwen. Een van de mooiste schilderijen die ik hier aantrof was die van de "kuise Johanna", naar een oud-testamentisch verhaal.
Na het Landesmuseum hebben we op deze dag nog het naastgelegen Kurfürstliches Paleis bekeken, d.w.z de buitenkant en de tuinen. Het gebouw zelf is als kantoor in gebruik.
Daarna liepen we via de OnzeLieveVrouwenkerk, de oudste Gotische kerk van Duitsland, naar de daarnaast gelegen Sint Petrus Dom. Apart aan de OnzeLieveVrouwenkerk was dat deze bijna geheel rond leek te zijn.
Feitelijk is het een aaneenschakeling van kapellen die gezamenlijk een achthoek vormen. Deze kerk had prachtige gebrandschilderde ramen, maar was verder vrij donker.
Dat gold nog sterker voor de Dom, die daardoor op mij een wat sombere indruk maakte. Hier lagen in een crypte de graven van vijf tamelijk recent overleden bisschoppen. Verder was er nog een goudachtige reliekhouder met daarin het gebeente van een van de eerste bisschoppen.
Tenminste dat moest je dan maar aannemen want het interieur was niet verlicht.
Vervolgens liepen we naar de middeleeuwse schilderachtige Hauptmarkt, waaraan verscheiden prachtige gebouwen stonden
Een opmerkelijk opgesmukte fontein die direct de aandacht trekt en uit 1595 dateert. Hij wordt bekroond door de Heilige Petrus, de stadspatroon van Trier. De vier vrouwenfiguren daar onder representeren de vier hoofddeugden: verstand, rechtvaardigheid, gematigdheid en kracht.
gezellig koffiebarretje met uitzicht op de grote markt
We hebben deze eerste dag in Trier afgesloten met een bezoek aan het zogeheten Kartoffelrestaurant Kiste aan de Fahrstrasse. Het zat er vrijwel mudjevol waardoor het een prettige uitstraling had. Je kon er dus allerlei gerechten krijgen waarin aardappels verwerkt waren krijgen. Maja koos voor Wiener Schnitzel met gebakken ei en gebakken aardappelen met uien. Ik ging voor de "Auflauf mit Lachs und Spinazie" die er bij mij goed in ging. Daarbij namen wij een droge witte wijn van het huis en van de streek , met een fruitige afdronk. Met water kwam het geheel op € 35,80. Hoewel de Wiener Schnitzel niet direct haute cuisine ademde verbaas je je toch telkens weer over de ten opzichte van Nederland veel lagere bedragen die je in Duitse restaurants kwijt bent.
En dat geldt ook in deze toch tamelijk toeristische stad die Trier is. De verkeersdrukte in de stad viel ons erg tegen.
De tweede dag was het aanmerkelijk mooier weer dan de dag daarvoor. Dit keer reden we de stad binnen via de oude Romeinse brug, wat veel sneller ging. In de buurt hiervan parkeerden we de auto in een klein straatje, een van de weinige plekken waar dit in Trier kon en liepen van hier naar de Moezel en de brug. 
Dat leverde enkele mooie vergezichten op.
Vervolgens liepen we voor een kop koffie naar het buitenterras van café Die Zeitsprung.
De herfstkleuren in het park werden nu prachtig geaccentueerd door de zon, die ook nog een aangename warmte bood. Want gisteren was het toch niet warmgwe.
We kwamen er later trouwens achter dat het in de hoger gelegen Eifel vaak toch wel enkele graden koeler is dan in ons land, vooral in de winter. Zo is de gemiddelde maximumteperatuur in oktober 14 graden, dat is net zo veel als in Den Bilt, terwijl het ongeveer 300 km zuidelijker ligt.
De Kaiserthermen
Omdat de Kaiserthermen zo dichtbij waren liepen we daar eerst heen. Niet dat we ons er veel van hadden voorgesteld; het stond ook niet in de toptien van bezienswaardigheden. Maar dat was toch ten nrechte vonden wij.
Weliswaar zag je boven de grond alleen maar ruïnes en een paar stukken overgebleven muur. Maar ondergronds was het des te interessanter. Je kon er al met al wel een paar kilometer door onderaardse of halfonderaardse gangen en ruimten lopen, bij voorkeur onder begeleiding van een gids.
Er moeten indertijd enorm veel mensen een boterham aan de badinrichtingen en alle daaraan min of meer verwante activiteiten in de sfeer van lichaamsverzorging hebben verdiend. Een knap staaltje van techniek was dat ze er al vloer en wandverwarming hadden. De Kaiserthermen behoorden dan ook tot de grootste en mooiste van het Romeinse Rijk. Bij de opgravingen zijn ook prachtige vloeren met mozaïeken tevoorschijn gekomen.
De Kaiserthermen van Trier staan dan ook terecht op de lijst van werelderfgoederen van de Unesco.
Museum geboortehuis Karl Marx
Het geboortehuis van Karl Marx, de grote filosoof en econoom van de tweede helft van de 19e eeuw, staat aan de Brückenstrasse 10. Hier kwam hij ter wereld als zoon van welgestelde ouders , wat goed aan het pand te zien was. Zijn moeder was een Nederlandse en via haar onderhield Marx ook nog eens warme relaties met zijn oom de koopman Lion Philips, de grootvader van de latere oprichters van het Philipsconcern. Saillant, die link tussen het grootkapitaal en het communisme.
Er was een museum van gemaakt, gewijd aan zijn leven en werken. Voor degenen die in geschiedenis geïnteresseerd zijn is het zeker een bezoekwaardig museum. Maar het is wel alleen maar lezen en lezen en foto’s kijken of de zelfde informatie beluisteren. Het had wel wat interactiever gekund. Dan was de entree waarschijnlijk wel iets hoger uitgevallen, want die was nu maar € 5. Het museum zou daarmee aan aantrekkelijkheid voor een breder publiek zeker winnen. Dus ensceneringen van de revoluties van 1848 , 1870 en 1917, waarvan de laatste het meest door het Marxisme geïnspireerd was. Overigens wijdt het museum ook terecht veel aandacht aan Friedrich Engels, de belangrijkste medestrever van Karl Marx. 
Verder wordt duidelijk dat Marx het in zijn persoonlijk leven niet gemakkelijk heeft gehad. Van zijn vijf kinderen waren er twee doodgeboren, een dochter verloor hij aan kanker en de twee anderen pleegden beide zelfmoord. Zijn drie dochters waren hem echter alle zeer toegewijd en hielpen hem naar vermogeninzijnrevolutionaire arbeid.
Maar het gezin verkeerde altijd in financiële nood , omdat ze niet met geld konden omgaan en Marx wegens zijn radicale ideeën bij geen enkele universiteit een vaste aanstelling kreeg. Hij is dan ook zijn leven lang door anderen ondersteund, met name door zijn oom Lion Philips en door zijn grote vriend Friedrich Engels.
In de rustieke binnentuin van het pand is een portret van Marx op de afscheidingswand aangebracht en staat een fraai borstbeeld. Het was toen een uur of drie en we hadden trek gekregen. Daarom namen we een wat verlate lunch in het restaurant waar we die avond eigenlijk hadden willen eten vanwege de goede reviews. Dat was restaurant de Brasserie in de Fleischstrasse. Het vertoonde trekken van een grand café, de sfeer was zowel chic als knus. Je voelde je er direct thuis. De bediening liet even op zich wachten, maar was zeer voorkomend. We bestelden een pompoensoep. Een hemelse keuze naar bleek. Zelden zo’n lekkere soepje gehad. Vergelijkbaar met die linzensoep die ik eens bij “die fromme Hélene” in Wenen had mogen smaken. Ook dit was toch wel even wat anders als zo’n zak pompoensoep van Unox. Ik weet niet wat er allemaal in zat. Helaas kwam het vanwege de tijd niet uit om er die avond ook het diner te genieten.
Ten slotte hebben we deze dag nog de Porta Nigra bekeken. De Porta Nigra zou ooit de machtigste stadspoort van het Romeinse Rijk geweest zijn. Nigra betekent zwart en dat was die dan ook. Maar dat volgens ons meer zwart van de aanslag.
Het direct daarnaast gelegen stadsmuseum is gevestigd in een deel van het vroeger Simeonsklooster. De twee verdiepingen hoge kruisgang is de oudste in zijn soort in Duitsland en bood een lieflijker aanblik dan de zwarte kolos er naast.
Terug naar de auto kwamen we langs de Kornmarkt waar een grote in rococostijl opgesmukte fontein van 10,6 meter hoog prijkte. Die bleek aan Sint Joris
gewijd te zijn. De vier figuren hier
symboliseren de vier jaargetijden.
Ten slotte kwamen we nog een keerover de Hauptmarkt die vanwegde de nu mooier belichting dan gisteren nog enkele mooie plaatjes bood.
Berghotel Kockelsberg
Ons overnachtingsadres lag een paar kilometer van de stad. Dat betekende dat je de auto nodig hebt om de stad in te komen, waarmee je bent overgeleverd aan de verkeerschaos van deze stad. Met een beetje pech doe je er dan een half uur of meer over. Het is aan te bevelen om niet de eerste brug over de Moezel te nemen wat de gebruikelijke route lijkt, maar om door te rijden naar de Römer Brücke, dit is de oude Romeinse brug. Dit hebben wij gedaan. Daarna moet je echt een parkeergarage zoeken want vrij parkeren is er nergens bij en vreemd genoeg is het in de parkeergarage goedkoper dan met een parkschein ergens op een bovengrondse parkeerplek. In de Tiefgarage Basilica betaal je maximaal € 10,50 per dag.
Bij Berghotel Kockelsberg zelf is het wel vrij parkeren.
Als compensatie voor de extra tijd en kosten heb je er wel een prachtig uitzicht op de stad en op het heuvelachtige achterland. De stad ligt dan ook midden in de Eifel.
Het hotel is ook rustig gelegen, al moet gezegd worden dat je de nabijgelegen autobahn wel hoort als je de ramen open houdt.
Qua accomodatie is Berghotel Kockelsberg een behoorlijk goed hotel. Wij hadden voor €80 een soort suite, bestaande uit een zitkamer, een slaapkamer en een badkamer. Het was er ook overal “sehr sauber”.
Alleen de badkamer hield niet over. Je kon er niet tegelijk een douche nemen en de kraan van de wastafel gebruiken. Verder was de douchekop niet instelbaar en was hij bij aankomst lam. Hulp was echter snel en adequaat geleverd. De badkamer had ook geen ventilatie, anders dan via een kiepraam. Een aanbeveling zou zijn om voor de ramen horren te plaatsen. De eerste nacht hadden wij namelijk een paar insecten in de kamer.
De wifi viel de tweede dag uit, maar na onze klacht hierover was ook dit euvel snel verholpen. Ze zijn dus zeker attent op klachten van gasten. Ook het eten was er zeer behoorlijk. Wij hebben er de eerste en de derde avond gedineerd. De eerste avond begonnen wij met runderbouillon. Die werd wat ons betreft te heet geserveerd. Bovendien was ze erg vet en had ze niet een uitgesproken bouillonsmaak. Het hoofdgerecht was echter prima. De porties gingen echter helaas de inhoud van de maag te boven.
De derde avond hebben we er weer gegeten. We konden nog maar net een plaatsje bemachtigen, want het zat al behoorlijk vol en de meeste lege tafels waren gereserveerd.
Dit keer hebben we maar geen voorgerecht genomen, mede vanwege de porties. Deze keer nam ik de hazenpeper en Maja de cordon bleu. Ijs na. Samen met een biertje, een glas witte Kanzemer Riesling, een glas rode landwijn en een mineraalwater waren we € 48,90 kwijt.
Het eten was lekker, maar op zich niet heel bijzonder. Het was eigenlijk meer de sfeer die een gevoel van welbehagen verschafte. Een grote, maar niet te grote ruimte waar mensen zich tevreden te goed deden aan hun maaltijd en een gezellig geroezemoes verspreidden, waar doorheen gedienstige obers en kelnerinnen liepen die het hun gasten zo goed mogelijk naar de zin trachten te maken. De ober die wij hadden deed ons een beetje aan de Turkse president Erdogan denken. Heel voorkomend was hij.
De volgende ochtend zijn we rechtstreeks terug gereden naar huis. Ons plan om eerst nog Saarburg te gaan bekijken, een bevallig plaatsje in de omgeving, hebben we vanwege het slechte weer laten varen. Het valt op dat het hier in de Eifel toch wel erg fris is. Toen we weg reden was het 12 graden en toen we die middag over de A50 reden was het 18 graden.
Dat zit hem in het hoogteverschil. Daarom is de herfst in de Eifel zo te zien ook een paar weken vroeger, want de natuur toonde hier al prachtige kleuren. Het leek wel de Indian Summer. Als de zon er bij geweest was zou het zelfs schitterend geweest zijn.
Einde
Voor andere vergelijkbare steden in Europa
Onze reis naar Saksen en Thüringen (Dresden)