We hadden hem uit het vliegtuig al gezien: De Pico del Teide, de Witte Reus van Tenerife. Hoog torende hij uit boven het grotendeels door wolken bedekte eiland. Zijn sneeuwtop bood een sprookjesachtig aanzien.
Met zijn 3718 meter was hij niet alleen het hoogtepunt en hoogste punt van Tenerife, maar van heel Spanje. Een indrukwekkende berg, vergelijkbaar met de Fuij in Japan of de Goenoeng Agoeng op Bali, beide ook stratovulkanen.
Hoe mooi hij ook is , de Pico del Teide is allesbehalve een dode vulkaan. Hij is zelfs een van de gevaarlijkste vulkanen op onze aardbol. Sinds mensenheugenis barst hij ongeveer eens per eeuw uit. De laatste was in 1909 en trof het dorp Santiago del Teide. Maar toen was dat niet zo ernstig. In 1706 was het echter een ander verhaal. Bij die uitbarsting baande zich een alles vernietigende, gloeiende lavastroom naar de kust en verwoestte daar het stadje Garachico. Je kunt nog steeds goed zien welke baan de vuurstroom toen heeft afgelegd. Daar groeit nog steeds niks. Ook op de plek van de voormalige haven waar deze lavastroom zich in leegstortte groeit nog steeds niets.
Parque Nacional del Teide
Omdat het gebied rond de Pico del Teide van zo’n unieke woeste schoonheid is heeft Unesco het Parque Nacional del Teide uitgeroepen tot werelderfgoed.
Behalve dat je met een gondel naar de top kunt zijn er in dit park verscheidene prachtige wandelingen te maken. Zoals door de Roques de Garcia, een landschap van grillige rotspartijen en monolieten. De kracht van de natuur die dit landschap 150.000 jaar geleden heeft gevormd is er nog haast voelbaar aanwezig.
Bij de geweldige uitbarsting van toen is ook het wijdse keteldal, de caldara ontstaan. Het aanschouwen van deze vlakte doet denken aan het uitzicht dat je hebt vanaf Dantes View in Death Valley in Californië. Alleen ligt deze caldera op meer dan 2000 meter boven zeeniveau, terwijl de vlakte in Death Valley beneden het zeeniveau ligt. De vlakte hier bij de Pico del Teide heet Caldera de las Cañadas, ook wel Maanlandschap genoemd.
Caldera de las Cañadas
En dat is het ook, een maanlandschap. Het is een haast onwerkelijke wereld; spectaculair en bizar tegelijk. Je stelt je voor dat de wereld er zo tijdens de schepping helemaal heeft uitgezien. Zo loop je tussen bijna niet voorstelbare rotsformaties door. Zoals langs die monoliet die aan de bovenkant fors is uitgedijd en die ook nog eens ver uit het lood staat. Topzwaar. Hoe lang zou die hier al zo gestaan hebben? En hoe lang zou die dat nog volhouden?
Het is vooral de veelheid en intensiteit van indrukken die deze tocht naar en rond deze massieve witte vulkaan zo de moeite waard maakt.
Dat begint al met de tocht er naar toe. Hoe dichter we bij de Pico kwamen hoe majestueuzer het landschap werd. Met wat we daarna zagen was deze tocht zeker zo imposant als die over de Grossglockner Hochalpenstrasse in Oostenrijk of over de Tiogaroad in het Yosemite N.P. in Californië, die we ook eens getreden hebben. Het leek wel of het hele landschap hier opgehangen was aan die Pico del Teide.
De tocht had iets van een bedevaartprocessie, zoveel auto’s die er bijna stapvoets naar toe reden. Je kon bijna nergens je auto even parkeren om een foto te maken, zo druk was het op deze heldere dag. Tenminste als je van de kant van Orotava kwam.
Eindelijk boven gekomen bleken er in dit onaards aandoende landschap verscheidene wandelroutes te zijn uitgezet. Een ging er onder andere over een enorme zandige kraterbodem, die afgescheiden werd door een vlakte met zwart gruis. Het deed me denken aan “Badwater” in Death Valley, waarop je vanaf Dantes View, een hoge rotspunt, zo'n subliem uitzicht had. Maar daar had je niet tevens dat maanlandschap van hier er bij. In Amerika moest je daarvoor naar Craters of the Moon N.P, vele honderden kilomters verder. En dan had je hier ook nog die monolieten. Weliswaar niet zo groot als die in Monument N.P., ook al in de US, maar hier had je dat allemaal dus bij elkaar. Echt uniek. Waar je in de Verenigde Staten tenminste drie NP’s voor moet bezoeken, dat zie je hier allemaal bij elkaar.
Ook de terugweg in de richting van Santiago del Teide was zeer de moeite waard. Weliswaar was de weg hier veel slechter dan die op de heenweg. Maar vermoedelijk daarom was ze ook veel minder druk en kon je dus regelmatig even uit de auto om weer een paar foto's te maken. Want telkens bood de natuur weer een nieuw tafereel dat nog mooier, bizarder of verbazingwekkender was dan wat je al gezien had. Soms kreeg je er bij de afdaling nog het uitzicht bij op de diep in de verte glinsterende oceaan.
Kortom, een absolute aanrader, deze tocht naar en rond de Pico del Teide. Je hebt er wel warme kleren bij nodig, want op 2000 meter hoog kan het tamelijk fris zijn en het wil wer ook wel eens wat waaien.
Hieronder een kleine selectie van de foto's die we we er gemaakt hebben.
Zie ook
Korte overwintering op Gran Canaria