In juni 2008 reisden wij met vrienden naar het aan de Oostzee gelegen schiereiland Rügen, in Mecklenburg Vorpommern. Het doel was om daar een week vanuit de residentie van Hapimag, waar wij logeerden, wat te gaan fietsen, wandelen en varen. Vandaar gingen wij via Potsdam naar Dresden en vandaar naar het oostwaarts gelegen Thüringen. Maar een week Rügen kan ook een relaxte op zichzelf staande vakantie zijn. Vooral als het er mooi weer is en dat was het in die junimaand.
's-Middags, 31 mei ging het dan eindelijk richting Rügen. We namen de toeristische route want we hadden tijd genoeg om daar rond zes uur te kunnen aankomen. Het was een mooie route. Jammer dat een bezoek aan Travemünde , de bekende badplaats, er niet meer in zat. De Trave is de rivier die door Lübeck heen loopt. Het gebied langs de Oostzeekust is weelderig bebost.
Zo zie je dat Duitsland voor een veel groter deel met bos bedekt is dan ons land. Het zijn ook vaak mooie bossen, veel loofhout, veel meer dan bij ons. De beuk overheerst daarbij vaak.
Onderweg kregen we een telefoontje van Carol en Marijke op onze gsm , dat zij al bij Hapimag Binz waren aangekomen. Mooi, het ding werkte dus. Daarop hebben we het laatste stuk over de autobaan gereden. Zodoende kwamen we precies om zes uur aan. We bleken een appartement precies boven de aankomstplaats te hebben. Dat bleek omdat we vanaf het balkon al werden binnengewuifd door onze vier metgezellen. Janneke en Pieter waren er dus ook al. Wij, als Gastgeber waren dus de laatste.
De Hapimag-residentie in Binz ademde een wat andere ambiance dan die welke we in Italië en Griekenland bezocht hadden. Met name de vloer deed me op enigszins onaangename wijze denken aan een verzorgingstehuis. Er stonden ook een paar invalidenwagenjes. Gelukkig rook het er niet dienovereenkomstig. De bar en de daarnaast gelegen ruimte, waar ”Seniorentreffens” georganiseerd werden, nodigden echter niet erg uit. Daar zouden we wel niet gaan eten. Wij beschouwen ons bovendien ook niet als senioren. Dat zijn immers mensen die er zo uitzien , die een beetje hulpbehoevend zijn of er althans uitzien dat ze niet meer de guts hebben om er alleen op uit te trekken. Wij nog wel natuurlijk. Zij het dan met zijn zessen dit keer, maar dat was omdat het toevallig zo uitgekomen was. Omdat wij het vorige jaar met Marijke over de Ostseekust gehad hadden en zij daar ook wel eens heen wilden. En Pieter en Janneke omdat zij op het laatste moment nog geen plannen hadden en het hun ook wel gezellig leek.
Maar dat we nu ook met een groep waren was natuurlijk niet omdat we ons zelf niet zouden kunnen vermaken, of er niet zo goed alleen op uit zouden durven te trekken. De basis voor ons was de gezelligheid. Hoewel ik vond dat wij als Gastgeber de woonkamer als slaapvertrek zouden gebruiken vonden de anderen dat ons de grootste slaapkamer toekwam. Los daarvan wilden Carol en Marijke zelfs graag in de woonkamer met de bankbedden, omdat zij nogal matineus zijn. Nou, prima toch. Het is ons in ieder geval heel goed bevallen. De eerste ochtend, toen wij om 9 uur klaar waren konden wij zo aantreden aan een rijk verzorgd ontbijt, dat Marijke al had klaargemaakt. Ze waren de vorige middag al naar de supermarkt in de buurt geweest en hadden van alles gekocht, inclusief bier en wijn. Dat ging dus uit de pot die we meteen instelden. De eerste ochtend was het stralend mooi weer en dat zou de hele week zo blijven. Ik stelde voor maar eens met een wandeling te beginnen. Eerst een eind langs het strand en daarna door de bossen
langs de klifkust naar de volgende badplaats, Sellin. Wandelschoenen aan dus. Het werd een mooie wandeling.
Het strand bij Binz was mooi , schoon, bijna wit zand, niet zo druk en zonder ook maar een gram hondenpoep, dus een verademing t.o.v. de Nederlandse kust.
Het werd meteen ook een stevige wandeling, want al met al hebben we toch wel de 20 km gehaald. We hadden echter een geweldige pleisterplaats in de vorm van een uitspanning op de pier van Sellin.
Aan de pier van Sellin, in de zon en uit de harde wind
Vanhier had je een fraai gezicht op strand en kliffen.
Hierna kwamen we door een zeer aantrekkelijk bos, waarin ook een fraai ven gelegen was. Halverwege voerde het pad ons ook een stukje langs de klif van de krijtjust, vanwaar je mooie uitzichten te zien kreeg.
’s-Avonds hadden we de keuze uit een keur van restaurants, die zowel langs de promenade als langs de straten van Binz lagen. Het viel op dat ze niet erg duur waren. Meestal aten we voor rond de € 35 per stel en dan was dat inclusief de wijn. De restaurants waren bijna allemaal goed gevuld met mensen. We hebben zodoende een paar keer onze neus gestoten, aanleiding om voor een volgende avond bij deze gelegenheden te reserveren, want die zouden dus wel goed zijn, dachten we. En inderdaad, we hebben een paar keer heel behoorlijk gegeten.
De volgende dag zouden we gaan fietsen. We konden fietsen bij het Hauptbahnhof huren voor €6 per dag. Carol en Marijke hadden hun fietsen trouwens mee.
Het idee was om naar Sellnitz te rijden en vandaar de noordoosthoek van het eiland waar zich de grootste krijtrotsen bevonden te verkennen. Sassnitz was ongeveer 15 km. Al na een paar kilometer buiten Binz kwamen we bij Prora, het beruchte vakantieoord van de Nazi’s. In het begin van de Nazitijd werd hier een gigantisch Erholungsort gebouwd, waar de Duitse arbeiders hun Nerven weer konden versterken en dus beter weerbaar gemaakt konden worden. Het plan was indertijd dat er tegelijk 20.000 gasten zouden kunnen toeven. Het gebouw was maar liefst zes kilometer breed. Toevallig dat er vlak na onze thuiskeer een uitgebreid TV-programma aan dit megalomane project dat Kraft durch Freude genoemd werd, gewijd is. Het complex is echter nooit in gebruik geweest. Er was natuurlijk een Ausstellung, maar daar wilde de groep niet naar toe. Zodoende heb ik alleen een foto van de naar het strand toegekeerde zijde van het complex kunnen nemen.
Het nazi Erholungsort Prora, vlak bij Binz, 6 km breed
Voor filmpje zie : http://www.youtube.com/watch?v=c8eO1bxgHWk
Het laatste stukje naar Sellnitz was niet zo geweldig om te fietsen en dat gold ook het plaatsje zelf. Marijke was hoognodig aan een terras met koffie toe, maar een fatsoenlijk terrasje was er niet. Het werd dus: ”Sassnitz was niets”. Pas helemaal onderaan, na een vervaarlijk steile afdaling over oude DDR-kasseien naar het haventje, konden we iets vinden, wat aan onze normen voldeed.
Daar namen we het besluit om niet verder te fietsen, maar om gebruik te maken van de aanbieding van de plaatselijke botenfirma om naar de krijtrotsen te varen, vandaar naar Sellin en dan terug naar Binz. De fietsen konden mee en dat alles voor een schappelijke prijs. Dat was mooi want dan hadden we meteen die krijtrotsen gehad, want die mocht je niet missen als je op Rügen was. Het was een goede greep. Het was een heerlijk zeereisje. Er stond een aardige bries, de zon scheen helder en zo had je een fraai gezicht op de kust met de krijtkliffen.
gezicht op de krijtrotsen boven Sassnitz, oost-Rügen
Bij de zogeheten Kőnigsstuhle bereikten die een hoogte van 117 meter. Toen naar Sellin en ten slotte legde de boot aan op de Brücke van Binz.
Dat was weer een aardig dagje geweest. Ik weet niet meer waar we die avond gegeten hebben. Ik geloof in een Griek, waar de wijn een harssmaak had. Dat hoorde bij de wijn, maar erg geweldig lekker vond ik haar toch niet. Dan waren de grappen, grollen en citaten van Carol beter te verteren. Ongelofelijk wat die vent allemaal uit zijn mentale knapzak tovert. Qua moppen kan ik hem nog wel enigszins tegengas bieden, maar bij zijn citaten, bij voorkeur in het latijn, bleef ik natuurlijk nergens. Ook de andere latinisten onder ons, Maja en Pieter, konden daar niet tegenop, al sputterden zij af en toe een paar zinnetjes mee. Zo kon de ene helft van ons gezelschap de blits maken tegenover het minder ontwikkelde deel van ons. Overigens gaf dat geen kinnesinne, we konden uitstekend met elkaar uit de voeten. Wat dit betreft zou een herhaling op een andere locatie van Hapimag geen straf zijn.
De derde dag begon als een rustdag. Dat kan ik zien omdat ik pas tegen de avond de eerste foto’s heb gemaakt. Die waren van de onstuimige zee, want er stond een loeiharde wind die dag. Trouwens het heeft bijna de hele tijd meer of minder hard gewaaid. Die wind maakte het bij de op zich best redelijke temperatuur wat minder aangenaam. Een trui kon je dus wel aan. Maar zodra je uit de wind was, leek het hoogzomer.
De strandpromenade lag achter een bosstrook met grove den
Toch hebben we die middag nog een wandeling gemaakt, al was het niet zo’n geweldige afstand. Het ging naar het Jagdschloss Graznits, zo’n 6 km buiten Binz. In het slot was een Ausstellung met onder meer schilderijen van Caspar Friedrichs, die de krijtkliffen vereeuwigd heeft.
De vierde juni zouden we naar Hidden See gaan. Dat moest per auto want dat was te ver om te fietsen. Rügen is een behoorlijk groot eiland, nogal wat groter dan Texel. Het meet zo’n 60 bij 40 km. Hidden See is een smal langgerekt eiland aan de noordwestkust, iets kleiner dan ons Vlieland. Het is een beschermd natuurgebied en zou erg mooi zijn. De autorit er naar toe, die langs verschillende bodden voerde, dat zijn een soort binnenzeeën met brak water, was erg mooi. De grootste bodde heet de Grosser Jasmunder Bodde, bijna 60 km2. Deze heeft een smalle doorgang naar de zee, waardoor we over de Wittower Fähre moesten. Op de kaart hadden we die over het hoofd gezien, wat ons €5 kostte.Varen is duur. 
Door het oponthoud kwamen we te laat voor de reguliere veerboot naar Hidden See. Dus waren we aangewezen op de watertaxi. Die kostte €9. Naderhand bleek dat alleen voor een enkele reis te zijn. De arme Carol en Marijke moesten daar bovenop nog eens € 5 voor hun fiets betalen.
De watertaxi naar Hidden See. Het kostte wat , maar het schoot ook op. En terug ook weer, zodat wij met onze gehuurde fiets van €6 goedkoper uit waren dan zij. Zij nemen dus nooit weer hun fiets mee. Zeiden ze.
Er was maar één fietspad op Hidden See en dat was niet van een beste kwaliteit. We vroegen ons dus af waar al die winst op dat varen dan wel heen ging. Het begin van het pad kon nog ook landschappelijk gezien niet zo erg boeien. Eigenlijk viel het dus een beetje tegen. 
Een wel erg mooi deel van Hidden See
Pas aan de kop van het eiland waar de vuurtoren stond en de uitbundig bloeiende brem het landschap geel kleurde werd het eiland fotogeniek. Dat maakte ook het verschil met Schiermonnikoog want daar bloeit geen brem. Het was brem zo ver je kon zien. En daarachter hei aan de ene kant en water en horizon aan de andere kant.
Alleen Pieter en ik hebben de steile weg naar de vuurtoren gelopen, waarbij we rekening moesten houden met de laatste afvaart van de veerboot. Maar een blik op de steile westkust kon er nog wel af en die was zeker de moeite waard.
De Noord-West kust van Hidden See, vlak bij de vuurtoren
Terug met de auto reden we via Putbus, want dat zou volgens het boekje ook sehenswert zijn. Sehenswert was in ieder geval de weg er naar toe. Die was zelfs gemarkeerd als beschermde Deutsche Strassenallee. Het was een prachtig stuk weg, voor een deel reed je onder geweldige gewelven van noverhangende beukentakken door. Ik had er graag een foto van willen maken, maar uitstappen was een beetje link en Pieter reed. Putbus leek interessant met zijn grote plein en daaraan gelegen grote witte gebouwen. We zouden het de volgende dag als bestemming van onze tweede fietstocht maken.
Een van mijn mooiste fietstochten ooit
Die fietstocht werd wat mij betreft een van de mooiste die ik me kan herinneren. Het weer werkte ook weer erg mee. De tocht voerde door zeer afwisselend en licht geaccidenteerd terrein.
Dooreengenomen waren de fietspaden zeer goed. Toch zaten er ook wel een paar steile en minder goede geplaveide stukken tussen. De bewegwijzering was ook niet helemaal 100%, zodat we een paar keer moesten puzzelen waar we langs moesten. De bossen die wij kruisten waren van een grote schoonheid. Veel woudreuzen gezien, vooral beuken, maar de bossen waren niet zo dicht dat ze het zonlicht verhinderden de bodem te beschijnen. Daardoor kreeg je mooi diffuus licht. Voor foto’s was het contrast echter nogal eens te groot.
Het gedeelte dat direct langs de kust voerde was gewoon uitzonderlijk mooi. Ook de behuizingen langs de route verhoogden het kijkgenot. De Noordhollandse duinenkust is om te fietsen ook mooi, maar deze route bood aanzienlijk meer afwisseling. En daarbij was het hier natuurlijk lang niet zo druk als bij ons. Ook daarom is het een verademing om hier te fietsen. Fietsers zijn we op deze route nauwelijks tegengekomen. Die zaten meer vlak bij Binz en Sellin.
Fietsroute van Binz naar Putbus
Filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=QwgTIgkqv3k
Een tijdje fietsten we langs de kust, waar op de meeset plaatsen geen mens te zien was
Onderweg hebben we op een gemoedelijke plek iets lekkers genuttigd en daarna ging het dan verder naar Putbus. De belangrijkste trekpleister was hier het park met waterpartijen, beelden en andere kunstwerken.
Na dit parkbezoek vonden Marijke en Carol het welletjes, omdat Marijke op de heenweg hier en daar toch wat schrikkerig geweest was van de losse steenslag op sommige steile fietspaden. Zij besloten met de Razende Roeland, een antiek stoomtreintje, weer naar Binz terug te keren. Wij gingen per fiets en namen dit keer de kortste weg terug, dachten we. Die naar bleek vrijwel de zelfde route was als de heenreis. Carol en Marijke waren echter vanwege de vertrektijd der trein toch gaan fietsen, via een andere route. Daarom stonden we bij terugkeer toch wel te kijken, dat zij er al waren. Wel hadden wij wat oponthoud gehad met de fiets van Janneke. Janneke heeft nog wel eens pech. Zo ook nu weer. Ineens raakte het stuur los en dan wordt fietsen vrijwel onmogelijk en sterker nog, levensgevaarlijk. Het stuur moest dus weer vast, maar het daarvoor noodzakelijke inbussleuteltje hadden we niet. Vindingrijke Pieter probeerde alles uit wat hem maar inviel, maar het hielp niet. Tot ik een vakantiefietser zag, zo iemand met een overvolle fiets, die zijn hele vakantie kennelijk op zijn fiets doorbracht. Zo iemand zou vast wel iets bij zich hebben leek mij zo. Nu dat was ook zo. De man bleek op alles voorbereid, hij pakte zijn spullen zorgvuldig uit en had het juiste sleuteltje. Toen was het euvel gauw verholpen en konden we, na wat heen en weer gepraat met deze behulpzame Duitser, weer verder.
Het was nu donderdag en vrijdag zouden Carol en Marijke al weer vertrekken omdat ze met verhuisperikelen zaten. Dat was wel jammer, want het was niet alleen erg gezellig met hen, maar ze waren ook van onschatbare waarde, omdat zij ’s-ochtends altijd de broodjes haalden en het ontbijt fertig machten.
De familie de Vries en wij besloten om de laatste dag te gebruiken om de krijtrotsen nu landzijdig te benaderen. Daartoe reden wij met de auto naar de dichtstbijzijnde parkeerplaats. In de Lannoogids waren we al gewaarschuwd voor de kosten, van zowel de parkeerplaats als de entree naar de rotsen toe. De natuur is niet vrij, dat wist ik al van Australië. Als het ergens erg mooi is dan claimt een of andere gelegaliseerde rover het gebied, zet paaltjes , plaatst een slagboom en gaat entree heffen. De parkeerkaart kostte geloof ik € 6 en de entree ook, maar dat laatste was dan per persoon. Nou, dat was het niet waard.
Maar de wandeling er naar toe was wel de moeite waard. We liepen door een prachtig beukenbos en kwamen halverweg langs een fraai half ven, half moeras, dat haast voorwereldlijk aandeed.
Voor hooguit tien minuten kon je dan naar beneden kijken. Je mocht wel langer kijken, maar je wilde dat gewoon niet. Dan had je het namelijk wel gezien.
Dat gold niet voor de afdaling naar het strand. Alleen de afdaling langs de trap met de door Pieter getelde 550 treden nam al meer. Gek genoeg was dat wel gratis, terwijl die houten trap toch heel wat gekost zal hebben; ze hadden net nog een heel stuk vervangen. Als je dat vergeleek met ons boomkroonpad in Borger, dan was dat laatste niet meer dan een sullig trapleertje over een paar struikjes.
De wandeling daarna over het strand was ook zeker de moeite waard. En ook gratis. Je had hier weer een andere aanblik van de krijtrotsen en nu natuurlijk van heel dichtbij. Je kon de stukken krijt zelfs oprapen. Een paar mooie brokjes en steentjes heb ik meegenomen. Even heb ik met de gedachte gespeeld om langs de kust naar Sassnitz te lopen.
Het strand onder de Kőnigsstuhl
Maar we zaten natuurlijk ook met de auto. Daarom hebben we maar het zelfde stuk weer terug gelopen. Weer door het zelfde bos naar de parkeerplaats. Dat was nog even mooi als op de heenreis, alleen stond de zon een paar uur lager, wat hier en daar weer tot nieuwe gezichtspunten voor de camera leidde.
Filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=QwgTIgkqv3k
Het was ook de laatste camera-actie van deze week op Rügen. Een week waar we nog steeds met bijzonder veel genoegen aan terugdenken.
Andere reisreportages van Duitsland zijn te vinden op
Een weekje Noord-Duitsland (Emden en omgeving en Schwerin en omgeving)
Impressies van onze reis door Noord-en Midden Duitsland
