Er zijn wegen die je in je leven duizenden keren gegaan bent. Zoals de straat waarin je woont. Die straten dragen dan ook vele herinneringen van jezelf mee. Maar dat zijn herinneringen die je niet met veel anderen kunt delen.
Er zijn ook wegen die van A naar B gaan waar veel anderen ook herinneringen aan hebben. Van die wegen zijn er een paar die vanwege hun bijzondere karakter de moeite waard zijn om er eens aandacht aan te besteden. Dat geldt vooral als ze opvallen door hun bijzondere schoonheid. In Duitsland waar wat meer waarde aan dit soort zaken gehecht wordt dan bij ons zijn er dan ook verkiezingen van de mooiste straten. In ons land zou wat mij betreft de oude Rijksstraatweg tussen Haren en Vries daarvoor in aanmerking komen. Noord-Drenthe telt echter meerdere fraaie wegen, waarvan ik er een paar in beeld gebracht heb.
De meest imposante is toch wel de oude Rijksstraatweg van Assen naar Groningen. Door de gehaasten onder ons wordt die niet veel meer bereden, want die nemen natuurlijk de A28. Een onpersoonlijke autoweg waar niets van enig belang over te melden is, behalve dan de ongelukken die er sinds de aanleg gebeurd zijn.
Die andere weg, de Rijksstraatweg, heeft echter een lange geschiedenis. Bijvoorbeeld dat hij nog verhard is door Koning Willem I. Zo heet dat , alsof de majesteit er zelf nog de klinkers in geklopt heeft. Voor die tijd was er natuurlijk ook al een weg. Bij de stichting van het klooster in Assen was er al een heirbaan aanwezig, die ten noorden van Assen de Peeler-of Groningerweg genoemd werd.
Onder het bewind van Koning Willem I behoorde de route Meppel-Assen-Groningen tot de zogenaamde eerste categorie, hetgeen betekende dat beheer en onderhoud voor rekening van het Rijk kwamen. In 1822 ging het Rijk over tot de verharding van deze route en in 1830 ging er een diligence tussen Zwolle en Groningen rijden. Hiermee werd de reistijd tussen deze twee plaatsen bekort tot tien uur. In 1839 was het hele stuk naar Groningen bestraat en in 1860 reden er dagelijks drie diligences naar Groningen.
Wanneer de beukenbomen langs deze weg zijn geplant weet ik niet , maar ik herinner ze mij vanaf mijn vroegste jeugd. Toen waren het al knapen van bomen. Een aantal jaren geleden is er in een heleboel de ziekte gekomen en zijn veel exemplaren geveld. Maar op sommige trajectstukken zijn er nog voldoende overgebleven om deze weg haar bijzondere karakter te doen behouden.
In mijn hele leven ben ik er enige duizenden keren over heen gereden. In het begin met mijn vader en moeder, toen wij in Assen woonden en wij geregeld naar Groningen moesten. Later, in mijn studietijd kwam ik er ook nogal eens in een bus overheen. Ik kon natuurlijk ook met de trein. Maar behalve dat de trein duurder was, kon je vanuit de bus ook veel beter de dingen zien die aan je voorbij gingen. Zoals dus die mooie beukenbomen die als een rij soldaten voor je in het gelid stonden en waarvan de takken en bladeren een groen of goudkleurig gewelf vormden, al naar gelang het jaargetijde. En vanaf Glimmen kwam je langs al die mooie huizen en villa's, waarvan je je afvroeg wie daar in zouden wonen. Nog weer later, toen ik zelf een auto had, ben ik er ook ontelbare malen over heen gekomen. Die weg is dus een deel van mijn leven geworden, verbonden met vele herinneringen, en daarom heb ik het beeld van deze weg nu ook maar eens voor mijn herinnering vastgelegd. Voor er nog meer van die ouwe wegreuzen sneuvelen. Want tegen de tijd dat de daarna aangeplante jonkies een erehaag kunnen gaan vormen zal ik er niet meer onder door rijden.
De hier weergegeven foto's zijn gemaakt op de dag na mijn 68e verjaardag. Toen reed ik er overheen op weg naar mijn moeder en zag hoe mooi ze in hun laatste herfsttooi paradeerden. De dag daarna was er een beetje zon. Genoeg voor een paar schitterende plaatjes. De meeste zijn genomen net voor de laatste kromming van de weg naar Vries, komende vanaf de Punt. Stervend beukenblad krijgt als het door de zon beschenen wordt de uitstraling van bladgoud. De lente en de herfst zijn op deze weg in een bijna eeuwige concurrentie in hun dingen naar de absolute schoonheidsprijs van wegbeplanting. Nu kreeg de herfst weer haar kans.
De Rijksstraatweg bij de Punt
Voor de volgende foto heb ik net zo lang gewacht tot er geen auto meer in beeld was. Je kon je dan voorstellen weer halverwege de 19e eeuw te zijn, waar zes maal per dag de diligence langs zou komen en verder alleen door paarden getrokken boerenkarren. Jammer van het asfalt. Het zou van mij weer een klinkerweg mogen worden.
De Rijksstraatweg tussen de Punt en Vries
De Rijksstraatweg tussen de Punt en Vries
De Rijksstraatweg tussen de Punt en Vries
De Rijksstraatweg tussen de Punt en Vries
Omdat ik toen toch eenmaal in Vries was ben ik nog even doorgereden naar die andere sprookjesachtige weg, die van Vries naar Zeijen. Daar, ongeveer een kilometer buiten Vries slingert zich een smalle door beuken omklemde weg door een stukje bos. Er liep een wandelaar over deze weg, waarvan je niet kon zien waar hij heen voert. Dat verleent een zekere mystiek aan dit plaatje.
Hooidijk tussen Vries en Zeijen
Hooidijk Vries en Zeijen
Rijden we terug naar Vries en vandaar via de Punt naar Glimmen dan komen we ook langs een mooi stuk omboomde straatweg, ook de rijksstraatweg geheten. De charme van dit stuk is vooral gelegen in de vele hier fraai gelegen villa's en boerderijen, waarbij de wegbeplanting als het ware overgaat in de parkachtige tuinen. Zoals bij Chalet le Grillon. Het is altijd een beetje feest om over deze weg te rijden, hetzijin de auto hetzij in de bus.
Even voor de afslag naar Zuidlaren passeer je een fraai landgoed met beuken en rhododendrons.
Vanaf Glimmen meandert een romantische weg richting Zuidlaren. Vooral het eerste stuk tot het kruispunt met Appelbergen is meestentijds een lust voor het oog.
Ook de omgeving van Zeegse, hgelegen in het nationaal parkt stroomdallandschap Drentse Aa herbergt enkele schilderachtige wegen en weggetjes. Om te beginnen die van Tynaarlo naar Zeegse. Je gaat dan over het spoor de Stationsstraat in.
Eenmaal in Zeegse aangekomen kun je over het zandpad langs het Siepelveen naar Schipborg en vandaar naar Anlo. De weg langs de Strubben Kniphorsterweg biedt vanaf half oktober dan eveneens een kleurrijk schouwspel op.
Ten slotte nog een schitterende beuk langs de Hoofdweg van Paterswolde naar Groningen.
Einde