Bezoek aan Schiermonnikoog, de kleinste waddenparel
Het was de 29e september onze familiedag en die wilden wij weer eens op het Waddeneiland Schiermonnikoog doorbrengen.
Er was goed weer voorspeld, want dat heb je er eigenlijk wel nodig. En het werd inderdaad een uitgelezen dag. Een vrijwel strakblauwe lucht met een temperatuur van een graadje of 17 en dat met niet al te veel wind. Dus geweldig goed uit te houden.
Het was al weer 15 jaar geleden dat ik er voor het laatst geweest was. Dat was met een wadlooptocht geweest Maar nu gingen we weer met de boot. De ticketprijs bedroeg €15 voor een retour. Daarvoor krijg je een zeereisje van twee keer drie kwartier op een zeer comfortabele boot met een pracht zonnedek on top.
Vroeger zat of erger nog stond je wel eens, als het druk was, als haringen in een ton op een boot met zeer middelmatige voorzieningen. En daar moest je dan nog best flink voor betalen.
Vandaag de dag krijg je bij dit soort publieke voorzieningen toch heel wat meer waar voor je geld.
Ook comfortabel was dat je direct bij de aanlegplaats uit een keur van huurfietsen een keuze kon doen. Voor € 8 had je een topmerkfiets met versnelling.
We fietsten beneden langs de Waddendijk naar het dorp. Dat was een klein kwartiertje fietsen. Onderweg kwamen we langs de jachthaven die prachtig in de zon lag te schitteren. Daar maakten we ons eerste fotostop.
Schiermonnikoog, het Wad bij de jachthaven
Het dorpje Schiermonnikoog is een lieflijk plaatsje om te toeven. Het is een typisch waddendorp, net als Nes op Ameland en Vlieland op het gelijknamige eiland. Dat wil zeggen dat het veel oudere en oude vrijstaande kleinere huizen telt, opgetrokken in vaak grijze steen en met veelal steile geveltjes, d.w.z. met een grote dakhelling. Het dorp heeft een brede hoofdstraat, de Langestreek, met daar omheen nog enkele straatjes en is voorzien van veel groen.
Het heeft dan ook een intieme uitstraling, vooral in het naseizoen zoals nu. Het biedt diverse knus gelegen terrasjes, waarop het relaxed toeven is. Zoals bij Ambrosijn aan de Langestreek 13.
Hier hebben we na aankomst in het dorpje geluncht. Er werd goed tapbier geserveerd in een prettig glas. Twee van ons hadden gekozen voor het “Smosje Boerenkip”. Wat een boerenkip was kon de serveerster ons niet goed uitleggen, maar een “smosje” betekende zoiets als een samenraapsel. Het was dus kip met een fantasievolle en ook smaakvolle salade. Ook de salade van Sandra met tonijn deed het goed.
Na de lunch zetten we koers naar het Badstrand, dat ook niet meer dan 3 á 4 km was en dat ons langs een door roodkleurige rozebottelstruiken omzoomd pad naar een afwisselend bos voerde van onder meer hoge zeedennen en berken. Het was maar een paar kilometer helaas. Schiermonnikoog is dan ook het kleinste van de bewoonde Waddeneilanden. Het is dus klein, maar ook zeer fijn. Zeker het afwisselende bos waar zich een prachtig fietspad doorheen slingert is een genot voor natuurliefhebbers zoals wij.
Het strand van Schiermonnikoog biedt de rust die de natuurliefhebber graag zoekt. Het heeft het breedste zandstrand van Nederland en je kunt je blik verliezen in de horizon van dat strand. Dit strand is zeker ook een van de schoonste van het land en het bestaat grotendeels uit stuifzand. Dus heel fijn van structuur. Je komt op dat strand vrijwel geen mens tegen. Maar des te meer vogels.
Het oostelijk deel van het eiland heeft een wetlandachtige structuur , maar is voor een groot deel ook tamelijk boomloos. Voor ons het minst interessante gedeelte van het eiland.
Overigens kun je op een dag gemakkelijk alle fietspaden van het eiland berijden.
We wilden het diner ook op het eiland nuttigen en togen daarvoor naar Noderstraun aan het einde van de Badweg. Je had daar een goed beschut terras met een prachtig uitzicht op zee en strand. Helaas ging hier echter de keuken om halfzes al dicht, zodat we ons drankje vooraf ook afbesteld hebben en op zoek gingen naar iets anders. Zodoende kwamen we terecht bij Hotel Brasserie Om de Noord aan de Langestreek. We hadden niet de gelegenheid gehad eerst de recensies te bekijken en dat brak ons toch een beetje op. Mijn slibtongetjes waren mij veel te veel doorbakken en de groente die ik er bij kreeg was wel erg miniem. Evenzo klaagden de dames met hun Paella over de weinige groente in relatie tot de grote hoeveelheid risotto. Voor de bijbestelde groente moesten we extra betalen. En wat er aan groente lag was ronduit fantasieloos. De kok had vandaag blijkbaar niet zo veel inspiratie. Het enige dat echt lekker was waren mijn Franse frietjes met bijbehorende mayonaise. Verder was de geserveerde witte Petit Berticot was prima. Ook de koffie was goed en de bediening was vlot en vriendelijk. Maar ja, het eten hier vormde toch de enige dissonant van deze fraaie dag.
Een ervaring die je echter weer niet mag missen is een zonsondergang op het wad, vooral als het eb is. Dan beschijnen de laatste stralen van de zon, als het tenminste niet te bewolkt is, die hele speciale mix van drie van de vier elementen: aarde, lucht en water dat men het Wad noemt. Het is boeiend om je videocamera dan ergens op vast te zetten en om de minuut een kwart minuut te filmen, terwijl de veerboot zonder veel gerucht door de vaargeul glijdt. Eigenlijk vormen die zonnestralen het vierde element, vuur. Vanwege die bijzondere combinatie, die de zonsondergang bij eb op het Wad heeft hebben we hier de meeste foto's gemaakt. En dus ook een videofilmpje vanaf de boot, die net op het meest gunstige tijdstip, om 19.30 uur , uit het haventje vertrok. Een speciale attractie vormde nog het schijnsel van de vuurtoren van Schiermonnikoog en later die van Ameland.
Zie voor het videofilmpje https://www.youtube.com/watch?v=pkH6PVwS9_o&feature=youtube_gd
zonsondergang op het Wad
Schiermonnikoog blijft wat ons betreft bij uitstek toch een plek voor de liefhebbers van de natuur en van authenticiteit, dit in afwijking van enkele andere Waddeneilanden die meer en meer het domein dreigen te worden van de cultuur minnende jetset van Nederland. Wij, als bezoekers van Schier, hadden dit keer genoeg aan de kunstzinnigheid van Moeder Natuur, die geen grenzen kent.
einde
NB De foto's zijn van Carolien Lambers mogen niet zonder toestemming worden gebruikt.