Impressies van onze vakantie naar Frankrijk van woensdag 11 juni tot en met donderdag 25 juni 2004.
Doel van deze vakantie was het Loiregebied te verkennen en daar fietstochten te maken langs de Loire, het liefst van chateau naar chateau. We hadden daartoe onze eigen fietsen meegenomen, op de fietsdrager.
Maar we zouden in Chateau Chabenet, ietsje zuidelijker, beginnen. In een van de residenties van Hapimag. Dat was een kasteelresidentie, ergens tussen Bourges en Limoges, zeg maar midden Frankrijk. Voor een keer wilden we wel eens het genoegen smaken in een heus Frans kasteel te logeren.
We vertrokken op woensdag 11 juni vanuit het huis van Maja. Dat had nog heel wat voeten in de aarde. We hadden geen haast. We hoefden echt niet om zeven uur of zo weg, zoals ik dat vroeger nogal eens meemaakte, omdat je toen veel minder vakantietijd had en je graag in een dag op je bestemming wilde aankomen.
Nu was alles veel relaxter. Ook niks te maken met een vliegtuig dat je moest halen. Net toen ik om halfelf wilde voorstellen dan maar eens te vertrekken werd er bij Maja aan de deur gebeld. He, op zaterdag kwamen er toch nooit Jehovagetuigen? Of zou het een zwerver zijn. Nee, integendeel mag ik wel zeggen. Toen ik opendeed stond er een keurig gesoigneerde oudere heer voor mij die naar Maja informeerde. Ik geloof dat hij zich als vriend van haar voorstelde en dat ik dacht: Ja, maar dat ben ik al. Maar ik kon hem natuurlijk niet zelf afpoeieren.
Bleek hij haar vroegere leraar klassieke talen te zijn. Nou ja, zo’n man jaag je niet weg en dus werd er nog eens koffie gedronken. We hielden er nog een uitnodiging voor na de vakantie aan over. Zo kwamen we pas om half twaalf weg.
Het werd weer een verschrikkelijke tocht door het dicht bevolkte kippenhok dat Nederland heet. Ik ga nu echt nooit weer langs die zogenaamde route Napoleon. Drie jaar geleden, toen we naar Luxemburg gingen, hadden ze er al dezelfde omleiding als nu en kwamen we ergens in de buurt van Tegelen Noord, Oost en West. Nou, als Napoleon nog geleefd had zou hij al lang iets aan die chaos hebben gedaan.
We kwamen naar mijn gevoel dan ook veel te laat aan bij Pim en Netty, de eerste van de vrienden die we deze vakantie op de heen –en terugweg zouden aandoen. Maar toen we zo tegen half zes bij hun waren was de ontvangst zeer hartelijk. Nadat ik mijn auto in hun garage had gezet om te voorkomen dat de marters buiten de leidingen zouden doorknagen hadden we al snel een glas wijn op hun fraaie planten gedecoreerde terras met panoramisch uitzicht op de Limburgse heuvels van Eys Wittem.
Netty had ook lekker eten klaargemaakt. Iets van een vissoep vooraf en daarna ook iets smakelijks. Zelf aten ze echter weinig. Ik voelde me daardoor na een tijdje wel een beetje opgelaten, want ik kan nog alles hebben en laat me dat meestal ook goed smaken. Ik ben dus wel een dankbare gast. Dat vinden een goede gastheer en gastvrouw leuk en dat geeft mij dan de moed om mij nog eens aan het gebodene tegoed te doen.
Tijdens het gesprek bleek dat Pim niet meer bij het ABP werkte, maar alleen nog enkele uren per week voor zichzelf ergens in het Gooi iets deed. Voor de rest bleken ze een nogal passieve leefstijl te voeren. Er kwamen weinig grote hobby’s uit, ze gingen eigenlijk ook nooit uit en veel tijd aan vakantie besteedden ze ook niet. Nou ja, de een is de ander niet. Ze waren in ieder geval erg gastvrij en boden ons zelfs hun huis aan als zij in september een paar weken naar Canada gingen. Dan konden we daar mooi fietsen; eventueel op hun fietsen. Nou, ik houd dat aanbod zeker achter de hand. Want ze zitten daar in een verrekt mooie omgeving. De volgende ochtend bleek, dat de Hohe Fennen, even over de Belgische grens, zeker een dagtrip waard waren. Een paar jaar later kwamen we er trouwens in het kader van een reünie van ons jaarclubje van economen. Het was toen ook de moeite waard.
Die volgende ochtend hebben we voor vertrek nog een wandeling gemaakt naar de Wittemse Beek, die daar in hun buurt mooi wat in het rond meanderde
foto Wikipedia Clervaux
Na het afscheid reden we vanuit hun huis via de grensovergang De Plank naar België. Dat was een mooie route. We hebben nog even overwogen om via Trier naar Luxemburg te rijden.
Maar dat plan hebben we onderweg bijgesteld. Na de route over Eupen en Malmedy kwamen we namelijk in de buurt van Clerveaux en ik meende mij van mijn eerste vakantie met mijn ouders in het buitenland te herinneren dat dat een sfeervol plaatsje was. Dat was het ook wel, maar het was toch iets gewoner dan ik gedacht had. De abdijkerk kon ik me echter nog wel herinneren. Ik was toen geloof ik tien jaar; dus het was vijftig jaar geleden.
Bernard van Clervaux was in zijn tijd een beroemde kerkvorst, die de Orde van de Cisterciënzers mede heeft opgericht en de belangrijkste inspirator voor de tweede Kruistocht is geweest.
Al met al duurde de rit naar Heisdorf bij Luxemburg, waar Harry en Tineke woonden en we onze volgende overnachting zouden hebben, langer dan gedacht en kwamen we daar om 17.30 aan. Naar ik dacht niet echt veel later dan ik gezegd had. Maar Tineke had wel al vanaf drie uur ’s-middags zitten wachten. Schijn ik dus de gedachte aankomsttijden verwisseld te hebben. Tja, geleidelijk kom je op een leeftijd dat je dat soort dingen ook maar beter op kunt schrijven. Gelukkig heeft de ontvangst er niet onder geleden. Het was misschien anders geweest als Harry er eerder voor van zijn werk zou zijn gekomen, maar die zat in China.
Zaterdag 12 juni
Beetje laat weggekomen bij Tineke. Maar het ontbijt liep zowat uit tot een brunchtijd. Dus in plaats van halfelf werd het ruim een uur later. Dat zouden we nog weten. Maar wij dachten dat we nog tijd genoeg hadden om die Chabenet te bereiken. Ik had geschat dat we in Luxemburg al bijna op de helft zouden zitten. Maar ik had het op de kaart niet echt uitgerekend. Waren de Ardèche en de Cevennen niet 1200 km geweest indertijd en die lagen een stuk zuidelijker.
Bezoek aan Verdun
Dus konden we onderweg ook nog wel wat gaan zien. Van die dingen waar je altijd voorbij rijdt als je over de Autoroute du Soleil naar het diepe zuiden racet. Waarom dus niet eens naar Verdun? Het lag ongeveer op de diagonaal die wij van Luxemburg naar Chabenet moesten rijden.
Verdun, dat wil zeggen het voormalige slagveld, was minder indrukwekkend dan we gedacht hadden. Er waren bijzondere weinig restanten meer in het gebied te zien. In het Foret de Verdun zagen we op een in een bos gemarkeerde wandelroute alleen een paar groen uitgeslagen bunkerkoepels, die deel uitgemaakt hadden van een verdedigingslinie en hier en daar wat onduidelijke sloten. Dat waren natuurlijk die beruchte loopgraven geweest, waar duizenden jongens maanden in de meest erbarmelijke omstandigheden geleefd hadden en waar een groot deel van hen in of vlak voor de loopgraaf ,als zij door hun officieren naar het prikkeldraad van de vijand gejaagd werden, ook de laatste minuten van hun leven hadden meegemaakt. Ik heb het boek van Erich Maria Remarque gelezen ”Van het Westelijk front geen nieuws” en later ook de verfilming daarvan gezien. Een grotesker voorbeeld van zinloos geweld is er sindsdien nog niet weer geweest: 300.000 mannen zijn er daar over en weer afgeslacht. Bij andere veldslagen in deze oorlog , bij de Somme en langs IJzer in Vlaanderen waren het er net zo veel of zelfs meer. Ik lees over de derde slag bij Ieper, die bekend staat als de slag om Passchendael, dat het geallieerde leger alleen al bij de aanval op 26 september 1917 17.000 man verloor bij de verovering van een bos. Een week later kwamen daar nog 26.000 man bij door de verovering van Broodseinde.
Het boek van Remarque eindigt met de passage dat het aan het einde van de oorlog, vlak voor de wapenstilstand in oktober 1918, op een dag zo rustig was aan het front, dat er maar één soldaat sneuvelde. Het Duitse legerbulletin van die dag meldde dan ook “Im Westen nichts neues”. Dat die dag een moeder het doodsbericht van haar zoon ontving was geen nieuws, zei mijn vader, toen hij mij over dat boek vertelde.
Het grote herinneringscentrum was zeer imponerend. Het is voor mensen uit onze tijd gewoon ongelofelijk hoe amper drie generaties geleden de jonge mannen van toen, vaak als vrijwilliger, vol enthousiasme ten strijde trokken en zich vervolgens als willoos vee lieten afschieten. Zoals in en tussen de loopgraven van Verdun. Wie daarvoor bedankte en deserteerde werd door eigen militairen gefusilleerd. Allemaal voor de glorie en eer van het vaderland.
Achteraf zijn de verliezen bij Verdun niet meer betrouwbaar vast te stellen. In totaal wordt gesproken over 750.000 slachtoffers , waarvan ongeveer 180.000 doden. Maar een andere bron heeft het over 308.000 doden. En dat allemaal in slechts tien maanden tijd. De slag duurde van 21 februari 1916 tot19 december van dat zelfde jaar. Dat is gemiddeld 2500 slachtoffers per dag.
Het was echter geen reden om de zinloze slachting te beëindigen. Maar de zinloosheid is achteraf natuurlijk gemakkelijker in te zien dan aan de staftafel van de generaals te velde toen.
Zeventig jaar later, in 1984, stonden de aanvoerders van de twee grootste kemphanen van toen, president Mitterand van Frankrijk en kanselier Kohl van Duitsland, deemoedig, hand in hand, de gezamenlijke herdenking bij te wonen. Een aangrijpende aanblik was dat.
http://www.knack.be/nieuws/wereld/vijf-politieke-figuren-die-een-impact-hebben-gehad-op-het-europese-project-video/article-normal-94580.html
Later zou president Mitterand nog in zijn beroemde toespraak tot het Europese parlement op 18 januari 1995 verklaren: “Le nationalisme c’est la guère”.
Zo is het. Ik begrijp niet dat er nu al weer lieden zijn, eurosceptici noemen ze zich, die de bereikte samenwerking tussen de Europese volkeren al weer willen afbreken onder het motto dat Brussel te veel macht krijgt. Die gasten zouden allemaal verplicht hier in Verdun een afkickcursus moeten krijgen.
Het lijkt wel of de enige les die we van de geschiedenis leren is dat we niets van haar leren. Toch verandert er wel iets. Tegenwoordig zijn parlementariërs van allerlei pluimage al in rep ren roer als er bij een buitenlandse missie meer dan enige tientallen kisten met gesneuvelde jongens en tegenwoordig ook meisjes naar het vaderland komen. Elk gesneuvelde krijgt aandacht van de media. In die zin zijn we er in de afgelopen honderd jaar toch vooruit gegaan. Oorlog lijkt minder geaccepteerd te worden.Tenminste als deze buiten de eigen grenzen gevoerd wordt.
zaterdag 12 jun: naar Chateau Chabenet
Deze derde dag heb ik me grandioos verkeken op de benodigde tijd naar Chateau Chabenet, in de buurt van Argenton. Creuse. Vandaar moest je naar Le Pont Chrétien en daar kon je dan de schildjes met Hapimag volgen. Maar toen was het al lang nacht geworden en konden we die schildjes niet zien.
Om te beginnen waren we dus veel later uit Luxemburg vertrokken dan gepland en het oponthoud in Verdun was niet één uur geweest, maar minstens drie uur. En toen lag het grootste deel van de route nog voor ons. Van Verdun naar Le Pont Chrétien was nog meer dan 500 km, waarvan slechts een klein deel over autowegen. Je verkijkt je op de oost-west afstanden in Frankrijk. Daarbij kwamen we door enkele grotere plaatsen, zoals Troyes en Auxerre.
Even na Argenton sur Creuse raakten we het spoor bijster en reden we terug naar deze plaats om daar de weg te vragen. Gelukkig was het er nog gezellig druk op straat en konden we gemakkelijk iemand raadplegen. Toen reden we opnieuw de duisternis buiten de stad in. Het bleef lastig, maar we kwamen in le Pont Chrétien aan. Nu goed opletten of we die schildjes zagen ,want een exacte routebeschrijving naar Chateau Chabenet hadden we niet. Gelukkig zagen we er ten slotte toch een en nu zou het leed dus wel gauw geleden zijn, dachten we.
Inderdaad, daar doemde in de spaarzame verlichting een kasteel op en kwamen we even later bij de poort in de grote muur die om het hele complex was opgetrokken. Uiteraard was de poort gesloten. Zouden we er nu nog wel binnen komen? Het was toen namelijk al bijna twee uur in de nacht.
Gelukkig betaal ik niet voor niks zo veel aan overhead fee voor mijn aandelen Hapimag. Er was ergens links aan de poort een verlicht venster en als je op het display daar je partnernummer intoetste zou Sesam zich openen stond er te lezen. Nou moet je dat altijd maar afwachten , maar inderdaad zette even later een zwaar geknars in en begon de schuifdeur in de poort zich langzaam te openen. Na 30 seconden was de poort geheel open en stonden wij aan het begin van een majesteitelijke oprijlaan met aan het eind daarvan het deels verlichte Chateau Chabenet. Nou, dat was een hele opluchting. Nu zou het verder ook wel goed komen, namen wij aan.
Vanzelfsprekend zat er niemand meer bij de receptie. Het was al heel wat dat je de receptie in het duister kon vinden en dat je er binnen kon. Op de balie lagen twee brieven, waarvan er een aan mij was geadresseerd. Gauw open maken en de aanwijzingen gelezen. Er zat een sleutel in. Kamer 7 hadden wij, er stond bij in welke gang je die kon vinden. Nou, dat leek niet zo moeilijk. Die gang hadden we gauw gevonden. En toen de kamernummers tellen. Een, drie , en vijf hadden we gehad. Nu zou dus Kamer 7 komen. Maar dat was toch te gauw gedacht. De gang liep nog een eindje door en toen zagen we Kamer 9 en daar was het einde van de gang. We keken mekaar eens aan of de ander wel goed bij zinnen was. We stelden gelijktijdig vast dat we geen van beiden Kamer 7 voorbij hadden zien komen. Dus liepen we terug naar de receptie om de zoektocht nog eens in alle gemoedsrust te herhalen. Maar die tweede zoektocht had het zelfde resultaat als de eerste. Er was hier helemaal geen Kamer 7! Ik zag onderweg nog wel ergens een deur, die ik kon opentrekken. Maar dat bleek een bezemkast te zijn. Er stond ook geen nummer op, maar je weet maar nooit. Misschien moest je eerst die deur door.
Vervolgens hebben we nog een tijdlang als twee verdwaalde ridders rondgedoold in dat oude donkere kasteel. Tot we onze zoektocht opgaven. Misschien konden we de beheerder telefonisch bereiken, want we moesten toch kunnen slapen die nacht? Er was daar in die receptie alleen een biljarttafel en daarop te gaan liggen en de moede leden uit te strekken dat begeerden wij niet. Ik nam dus een kijkje achter de balie en probeerde wijs te worden uit de telefoonaansluitingen. Dat leek echter wel een vliegtuigcockpit, mission impossible dus. Je zal er per ongeluk het brandalarm inschakelen. Nee, daar wenste ik mijn vingers niet aan te branden.
Intussen was het half drie geworden. Toen we aankwamen hadden er twee brieven gelegen. Wij hadden de onze genomen met vruchteloos resultaat. Die andere brief lag er nog steeds. Die andere gasten waren dus nog steeds niet gekomen. Nou die zouden dan nu ook wel niet meer komen en wij besloten hun kamer te nemen. Het zou toch wel heel vreemd zijn als wij die andere kamer ook niet zouden kunnen vinden. De volgende ochtend zouden wij wel weer zien. Zo gezegd zo gedaan. Die andere kamer hadden we al gauw. En dan nu maar direct gaan slapen.
Echt rustig hebben we niet geslapen, want stel je voor dat die andere gasten toch nog zouden komen of andere de volgende ochtend vroeg al aan de deur zouden staan.
Dat bleek echter niet het. geval te zijn. De volgende ochtend hebben wij ons opnieuw aan de receptie gemeld, die nu wel bemensd was. Daar keken ze raar op. Wat bleek? Halverwege de gang waar wij gezocht hadden was een trap naar beneden. Die hadden we af moeten gaan . Dan hadden we een klein binnenplaatsje over moeten steken om bij de toren te komen. Daar hadden we in gekund. We hadden dan de trap weer omhoog moeten nemen en daar was dan onze kamer geweest. We hadden namelijk de torenkamer. Nou dat wisten we dan en wij op weg naar de torenkamer met onze spullen. In de consternatie had ik mijn tandenborstel daar nog laten liggen. Nou , die was ik dan kwijt, want de hele boel werd natuurlijk opnieuw schoon gemaakt. Maar de verhuizing was wel in ons voordeel. Het was een zeer romantisch ingerichte kamer met rondom ramen van waaruit je een fraai gezicht had op de rest van het slot en het er omheen liggende park.
Chateau Chabanet is onder Louis XI in 1471 gereed gekomen. Tijdens de godsdienstoorlogen werd het een protestantse veste.
In 1635 werd het door kardinaal Richelieu gedeeltelijk ontmanteld. In 1850 werd het door de graaf van Poix gerestaureerd. In 1927 werd het een historisch monument.
De vijf recent op internet aangetroffen recensies waren 4 x excellent en 1x zeer goed. Onze torenkamer was ook zeker excellent te noemen. Als je niet beter wist zou je er zelfs adellijk kunnen gaan voelen.
Een van de avonden hebben we in de slottuin een barbecue genoten, waarbij het kasteel later op de avond in een sprookjesachtig licht werd gezet.
Ook het ontbijt de volgende ochtend in de dineerzaal was een prettige belevenis. Kortom, ondanks onze bizarre avontuur bij aankomst bewaren we toch goede herinneringen aan Chateau Chabenet. Zo kon je in het uitgestrekte park er omheen ook nog romantische wandelingen maken.
Parque Naturel Régionale de Brenne
Dit kozen we als eerste uitstapje vanuit onze residentie. Het is een gebied, gelegen even ten Noordwesten van Argenton s. Creuse, van talloze étangs, meren dus. Daardoor komen we veel vogels voor. Het is door mensen handen ontstaan. In de Middeleeuwen legden monniken namelijk vijvers als bron voor visvangst aan.
Voor meer info: http://www.experienceloire.com/la-brenne.htm
Het is ook de voornaamste verblijfplaats van de Europese moerasschildpad. Die hebben we niet gezien. Je kon er ergens fietsen huren wat we gedaan hebben. Veel indruk heeft het park op ons echter niet gemaakt. Daarvoor leek het toch te veel op landschappen die we in eigen land genoeg kenden.
Woensdag 16 juni , bezoek aan Bourges
Bourges is een van de steden in Frankrijk met de mooiste gothische kathedralen. Het gaat hier om “La Cathédrale St Etienne”, werelderfgoed van Unesco.
Het mooiste aan deze kathedraal van Bourges vonden wij nog de grote harmonie die deze kerk met de omringende tuin had. Maar ook het interieur van deze kerk was heel bijzonder, zoals de glasinloodramen. Die andere Franse gotische kathedralen, die tot het werelderfgoed behoren , die van Amiens, Chartres en Reims, hebben we nog niet gezien.
Vrijdag 18 juni bezoek aan Limoges
Limoges is een bezoek zeker waard. Het staat bekend als de porseleinstad van Frankrijk. Maar het had ook een prachtig Hotel de Ville en een fraaie jardin botanique. Ook was er een mooi aangelegd park vanwaar je een groots uitzicht op de stad en verdere omgeving had.
foto: geschilderde gevel in Limoges
In Limoges kon je ook heel goed je inwendige mens versterken
Zaterdag 19 juni, Chateau Chenonceau
Na ons verblijf in Chateau Chabenet trokken we naar ons hoofddoelgebied, de vallei van de Loire waar de meeste kastelen te bezichtigen waren. Bovendien wilden we daar fietsen , het liefst langs de Loire. De Loire is een romantische rivier in midden Frankrijk die door licht glooiend land loopt en tamelijk traag stroomt. Het is voornamelijk een regenrivier, wat betekent dat de breedte van haar bedding nogal varieert en je in drogere tijden zandbanken ziet. Het is een dromerige rivier, ideaal om er chateaux langs te bouwen waar je als meest bevoorrecht deel van de bevolking ook een dromerig bestaan kunt leiden. Zoals in het Chateau Chenonceau en al die andere chateaux tussen Tours en Orléans.
Het bezoek aan het Chateau Chenonceau was qua kastelen wel het hoogtepunt vonden wij. Het vroeg weliswaar een flinke entree, maar daar kreeg je dan ook heel wat voor te zien. Het is een vroegere koninklijke residentie geweest, waar onder meer de woonkamer van Louis XIV te bezichtigen was en het kabinet van Catherine de Medici. Helaas mocht je er niet fotograferen, want anders ik zeker een foto gemaakt van een bijzonder imponerend schilderij van Napoleon te paard.
Gelukkig kon ik wel een paar fraaie plaatjes schieten van de schitterende kasteeltuin. Verder was de 60 meter lange galerij over de rivier de Cher een interessant onderdeel van het slot. Tijdens de rondleiding vernamen wij dat deze galerij, die van oorsprong alleen een brug was en later overdekt, tijdens de Eerste Wereldoorlog als militair hospitaal is gebruikt.
foto boven: de tuin van Catherine de Medici
foto onder: de tuin van Diane de Poitiers
Wij hadden besloten dat we vanuit Chaumont sur Loire een goed uitgangspunt voor onze geplande tochten hadden. Erg veel accommodatie was er echter niet. Uiteindelijk vonden we toch een chambres d´hôtes. Dat was bij Mr en Mme Gamboa. De mannelijke helft bleek nog niet heel lang geleden uit Venezuela naar Frankrijk te zijn gekomen om zijn geluk te beproeven. Hij kende nog niet eens heel goed Frans, wat voor ons een voordeel was, want dat hoefden we onze oren niet zo te pijnigen. Hij moest soms af en toe naar woorden zoeken. Maar hij wilde het heel graag goed beter leren en daarvoor waren wij ideaal oefenmateriaal. Telkens kwam hij vragen of alles naar wens was, dat de jam die wij bij onze croissants kregen door zijn vrouw van eigen gekweekte bessen in hun tuin gemaakt was. Kortom, je moest voortdurend met hem converseren, waar ik eigenlijk niet steeds zo´n zin in had.
Maar hij was wel heel attent. We mochten onze auto bij hem in de geïmproviseerde carport plaatsen. Toen die daar eenmaal stond legde hij een plaid over het dak om de lak te beschermen tegen de zwaluwstront. Leuk natuurlijk , al die zwaluwen in het dak van zijn carport, maar voor de lak van de auto was het minder prettig. Hij wist ons ook nog het adres van een van de betere eetgelegenheden aan te geven. Dit aanbevolen restaurant was de Hostellerie du Chateau, maar dat bleek de eerste avond volbezet. Pas de tweede avond konden we hier terecht , waarbij we onder andere een verrukkelijke Loirewijn, de Touraine Amboise genuttigd hebben. De eerste avond kwamen we terecht in het aan de Loire gelegen restaurant `La Chancelière`, 1 , Rue de Bellevue. Ook daar hebben we uitstekend gegeten, voor in totaal slechts € 63. Vandaar had je een fraaie kijk op de Loire. Vooral in de avondzon levert die een romantische aanblik op.
foto maken van de Loire in Chaumont sur Loire
Chaumont sur Loire met het gelijknamige kasteel
Helaas was het fietsen langs de Loire een minder groot succes dan gehoopt. De eerste tocht die we hadden uitgezocht aan de hand van de beschikbare fietsroutes ging in het begin weliswaar goed, maar voerde niet langs de Loire. De bewegwijzering begon halverwege echter te haperen en even later waren we het spoor helemaal bijster. Hoe vaak we het ook vanaf het laatste schildje probeerden, het lukte niet het volgende schildje te vinden. Het leek of de bewegwijzering was opgehouden of verwijderd.
Daarop moest ik met mijn algemene kaart zelf een route opmaken. Dat maakte we dat voor een deel langs een drukke straatweg moesten en ook verder moesten dan gepland.
Wel hebben we die dag onderweg de beide kastelen gezien die aan de route lagen. Je kon ze echter niet van binnen bezichtigen, alleen vanaf de buitenkant. Dat waren de chateaux Giverny en Du Beauregard.
Het kasteel te Giverny bezat echter een prachtig park, waar we een tijdlang in gewandeld hebben.
Interessant aan chateau Giverny was de hondenbewaarplaats. waar zich een grote roedel gelijksoortige jachthonden ophield.
Ook interessant was het memorial, dat gewijd was aan de Eerste Wereldoorlog. Hierop stonden de namen van de gevallenen in de beide wereldoorlogen van de plaats Cour-Giverny. Al lezende werd het ons duidelijk waarom er in Frankrijk veel meer memorials aan de Eerste dan aan de Tweede Wereldoorlog gewijd zijn.
In de buurt lag ook een gewoon kerkhof, waarbij de buitengewone verzorging onze aandacht trok.
Slechts een paar kilometer hiervan lag het Chateau de Beauregard, een in het bos gelegen renaissancekasteel. Dit was wel te bezichtigen en herbergde onder meer een portrettengalerij, maar daar hadden we op dat moment niet zo´n trek meer in.
Chateau Chambord
Dit is ongetwijfeld een van ed meest imponerende kastelen langs de Loire. Maar zeker niet de mooiste. Wij vonden kasteel Chambord net zo groot als protserig. Het was trouwens ook geheel leeg van binnen, dus daar was je gauw op uitgekeken. We zijn er dan ook niet eens in geweest. Gelukkig konden we echter wel bij het kasteel bij toeval een kleurige paardenshow meemaken. En passant kwamen we toen ook langs de uitstalling van een antieke hoefslagsmederij.
Bezoek aan Blois
Een tweede fietstocht voerde wel gedeeltelijk langs de Loire. We reden op de heenreis binnendoor naar Blois en vandaar langs de rivier terug naar Chaumont S.Loire. Vooral Blois was een mooie plaats. In het bijzonder de brug over de Loire was een beauty.
In de stad zelf waren diverse feestelijkheden gaande. Misschien vierden ze het begin van de zomer wel. Er waren op alle pleintjes en bij zo wat elk café orkestjes neergestreken en ook de kerken deden mee.
Eerst vielen we al met de neus in de boter bij de St Nicolaas kerk in Blois. Daar was een wat oudere , maar nog zeer enthousiaste dame met een mooie stem onder begeleiding van een piano een serie schone liederen aan het zingen. Even later breidde het duo zich uit tot een trio, er kwam een fluitist bij. De kerk zat toen aardig vol, toch zeker een vijftig mensen.
Nadat het afgelopen was liepen we naar het kasteel. Dat ging via het oude stadsgedeelte. Het zag er wel aardig uit, maar haalde het toch niet bij Limoges. Het kasteel zelf was wel mooi. We zijn er echter niet in geweest . Er was ook geen concert daar. Daarvoor moesten we naar de kathedraal van Blois.
Toen we daar binnentraden zaten er wel al zeker honderd mensen te wachten. Weldra zouden we weer op iets vergast worden. Dit keer werd het een orgelconcert. Vooral de Fuga in Toccato van Johann S. Bach bracht mij gewoon in vervoering. Goede organist, goed orgel, geweldige akoestiek en natuurlijk een geweldige compositie. Als je die alle vier bij elkaar hebt, beleef je een groots moment.
Na afloop bleek het al bijna zeven uur te zijn en minder opportuun om eerst nog naar Chaumont te fietsen en daar te gaan eten, wat we van plan waren. Daarom zochten we in Blois iets. Maar dat viel tegen. Uiteindelijk kwamen we bij een Chinees eethuis, Le Shan ghai, terecht, waar ik me nog heb opgewonden over de prijs van een minuscuul flesje mousserend bronwater. Alsof het champagne was. Dat was op 20 juni volgens de bon.
Dinsdag 22 juni, bezoek aan een Franse tandarts
Vanochtend stond Maja op met een flinke kiespijn. Gelukkig nu pas, want het grootste deel van de vakantie zat er nu op. Het had net zo goed de tweede dag kunnen gebeuren. Op de dag van vertrek brak namelijk een kroon af en die was opnieuw gezet door een andere dan haar eigen tandarts . Na ongeveer een week begon langzaam een zeurende pijn te ontstaan; eerst alleen bij het eten , maar daarna constant.
Onze attente gastheer die wij ons ongemak meedeelden belde direct een tandarts. Maar ja, tussen twaalf uur en halfdrie ligt het leven hier plat. Daarom bleven we maar lunchen op onze kamer. Eerst hebben we nog het kasteel van Chaumont op afstand bekeken. Er om heen was een soort tuinfestival gaande, maar de entree daarvoor kostte alleen al € 8,50 en dan nog eens € 6,50 voor het chateau zelf. Dat werd ons wat te gortig. Ook omdat we eerder al een hele mooie jardin botanique in Bourges hadden gezien. Die was zelfs gratis geweest, omdat hij bij de kathedraal behoorde.
Bij de tandarts werd Maja op de afgesproken tijd geholpen. Uit voorzorg had ze van te voren een paar honderd Euro opgenomen in de wetenschap dat je in Frankrijk de medische hulp in principe contant moet betalen. De ingreep duurde echter niet heel lang en kostte tot onze verbazing niet meer dan een paar tientjes. Hoe kon die man het er voor doen vroegen wij ons af. Hij gaf ook nog enkele recepten voor medicijnen mee waar we mee naar een naburige apotheek konden. Ook daar waren we niet meer dan een habbekrats kwijt, vergeleken met wat we in eigen land gewend waren. Nou de Franse gezondheidszorg kon bij ons niet meer kapot.
Intussen hebben we nu twee kastelen gezien. Het kasteel Chenonceau en dat van Giverny, beide van binnen en van buiten. Allebei zeker hun entree waard. Dat gold zeker ook voor het paardenspektakel dat we gisteren bij Chateau Chambord gezien hebben.
Maar nu hier in Chaumont sur Loire begint de entreeprijs toch een beletsel te vormen. Wat voegt dit kasteel nog toe denk je dan en is het die € 6,50 p.p. wel waard ? We hadden trouwens ook al heel wat kerken gezien, die in Frankrijk vrij toegankelijk zijn en wat je daar ziet is zeker vergelijkbaar met wat de kastelen te bieden hebben. Nee, vandaag dus maar niet. Ik zou echter nog wel graag de Aizée le Rideau willen zien, maar morgenvroeg reizen we af. Tenzij die tandarts een wonder verricht. Het hangt van hem af of we Amboise, Tours en omliggende kastelen ook nog zullen gaan bezichtigen.
Ook Amboise bleek een bijzonder charmant stadje te zijn, met eveneens een mooie brug over de Loire. Het had een bijzonder pittoresk pleintje, waar we een laatste lunch in la douce France genoten hebben.
centrrum van Amboise
De volgende dag reden we terug naar Nederland waar we nog een nachtje gelogeerd hebben bij vrienden van ons in Kerkdriel. Daar hebben we nog een aangenaam afscheidsmaal genoten in het bijzonder aardig aan de Waalkade in Zaltbommel gelegen restaurant "De Verdraagzaamheid".
Einde