Venetië neemt een belangrijke plaats in de filippica van Leonhard Pfeiffer tegen het toerisme in zijn veel gelezen boek Grand Hotel Europa. Het toerisme maakt alles kapot waardoor het aangetrokken wordt is zijn stelling. En dat geldt speciaal voor Venetië waar hij gewoond heeft.

Zo beschrijft hij op zeer sappige wijze een voettocht door deze stad die een bijna schokkende gelijkenis vertoont met wat wij in dit grootste museum van Europa meegemaakt hebben. Vandaar onderstaande reportage.

Maar als je met je camera een beetje door de mensenmassa heen weet te prikken blijf je toch een prachtige stad zien. Wat mij betreft de mooiste oude stad van Europa.

Op Bevrijdingsdag 5 mei 2019 hebben wij het Kazemattenmuseum Kornwerderzand, aan de oostkop van de Afsluitdijk, bezocht. Ik had het al lang op mijn bucketlijst staan, maar het was er nog nooit van gekomen. Maar vandaag konden we het  mooi combineren. Tijdens het bezoek bleek al gauw dat deze plaats trouwens ook niet iets is om even bij langs te gaan. Want we zijn er royaal twee uur geweest. Het was dan ook een indrukwekkend bezoek.

Op zaterdag 6 april hadden wij weer eens een reünie van onze neven en nichten. Dit maal was de aanleiding de overkomst van neef Hans, sinds kort emeritus hoogleraar in de Plantkunde aan de Universiteit van West-Australië en sinds 1998 woonachtig in Perth. Voor ons hield hij een presentatie over zijn leven en onderzoeksgebied daar in het verre West Australië. Zijn voornaamste aandachtsgebied was en is wat de voornaamste voorwaarden zijn voor biodiversiteit. Daarbij heeft hem vooral geïntrigeerd waarom de biodiversiteit juist het grootst is op arme grond. Fosfor is daarbij een sleutelbegrip. 

Het was een interessante lezing, waarin wij nogal wat nieuwe dingen hoorden. Zoals waarom juist het gebied rondom Perth een hotspot qua biodiversiteit is. Een van de factoren is de geologische stabiliteit van dit gebied.

Donderen ligt in het verlengde van de startbaan van de luchthaven Groningen Airport Eelde. Het is dus regelmatig donderen in Donderen. Maar tussen het gedonder door is het een intiem esdorpje met nog geen 500 inwoners en nog slechts één café , dat ook de enige publieke voorziening is. De rust overheerst waardoor het dorpje zich tijdens een zonnige herfstdag goed fotograferen laat.                                                                                    

Het Siepelveen is een 80 ha groot gelegen gebied tussen Schipborg en Zeegse in Noord-Drenthe. Het maakt deel uit van het Nationaal Beek en Esdorpenlandschap Drentse Aa en omvat zowel een zandverstuiving als een prachtig door veengrond omgeven ven.
De zandverstuivingen zijn een overblijfsel van de laatste ijstijd. Daardoor is het terrein tamelijk geaccidenteerd, wat mooie uitkijkplaatsen op het dieper gelegen ven oplevert.

Het hoogteverschil heeft ook een grote diversiteit van begroeiing veroorzaakt.
Een specifiek hier veel voorkomend plantje was en is de steenbreek. Doordat die gekenmerkt wordt door een uivormige wortel is waarschijnlijk de naam Siepelveen ontstaan. Een ui noemt men in het Drents namelijk een “siepel”. Het Siepelveen levert vooral in de herfst vaak schilderachtige plaatjes op. 

Nog nooit hadden wij Urk bezocht. Dus in deze tijd dat je eigenlijk niet meer te veel moet vliegen een reden om deze ietwat afgelegen plaats eens te bezoeken.

Dat was een geweldige opsteker. Urk is een heel bijzondere plaats, om allerlei redenen. Het is ook een heel fotogenieke plek en buiten dat kun je er ook nog eens bijzonder goed vis eten.

Bij het binnengaan van het centrum wordt je blik al direct getrokken door een bijzonder fraai bronzen beeld van een groep vissers die een sloep op of over het droge trekt. Het blijkt hier om een ijsvlet met glij-ijzers te gaan, die vroeger bij strenge vorst en ijsgang werd gebruikt om de verbinding met het vasteland gaande te houden.

We hadden gedacht dat alleen de haven interessant zou zijn, maar dit dorp heeft veel meer te bieden. Uiteindelijk lijken veel havens toch op elkaar, vooral als er veel moderne jachten liggen die volstrek niet harmoniëren met hun achtergrond.

Voor liefhebbers van rust en natuur zijn Estland en Letland een geweldig toevluchtsoord. Ga maar na, beide landen zijn ongeveer even groot of iets groter dan Nederland, maar hebben nog geen tiende van het inwonertal van Nederland. Daarbij is ongeveer een kwart tot de helft van het land bedekt met bos, dus procentueel vijf tot bijna tien keer zo veel als in Nederland. Daarmee heeft elke Est en Let minimaal vijftig keer zo veel bomen voor zich dan de gemiddelde Nederlander.

Afgelopen zomer hebben we na Rotterdam ook Dordrecht bezocht.

Een mooiere combinatie is eigenlijk niet denkbaar. Rotterdam staat voor alles wat de toekomst van ons land is en Dordrecht staat voor het rijke en imposante verleden. Dordrecht is de oudste en was vroeger ook de belangrijkst stad van Holland en daarmee van het hele land. Dank zij de samenloop van drie belangrijke waterwegen. Al in 1220 kreeg het stadsrechten en in 1299 het stapelrecht, wat tot veel bedrijvigheid en inkomen leidde.

Elke Nederlander die jaarlijks een paar buitenlandse steden bezoekt zou dan ook tenminste  eenmaal in Dordrecht geweest moeten zijn. En alle andere Nederlanders eigenlijk ook.

Met de in 1421 rampzalige Sint Elizabethvloed kwam Dordrecht echter op een eiland te liggen wat afbreuk aan haar positie als handelscentrum gedaan. Maar vooralsnog bleef het de belangrijkste stad van Holland.

Dit alles kom je gewaar in “het Hof”, ook wel “de Hof van Nederland” genoemd en onderdeel van het Dordrechts Museum. Bijna een bedevaartsplaats voor iedereen die in het ontstaan van onze nationale onafhankelijkheid geïnteresseerd is zou je zeggen.

Afgelopen zomer Rotterdam bezocht. Van Rotterdam hadden we niet zo'n hoge dunk. Altijd meer een werkstad geweest immers, niet om te bezichtigen en in te toeven. En als er blijkbaar een politieke partij Leefbaar Rotterdam nodig was, dan was het er blijkbaar niet zo leefbaar.

Daarom was het bezoek een geweldige eyeopener. Rotterdam is gewoon een prachtige stad waarbinnen het goed toeven is.

Ons bezoek aan Hamburg was van 1 tot 4 juli in 2017. Dat was net genoeg om de mooiste dingen van deze interessante stad tot ons te nemen. Wij logeerden in het onderkomen van Hapimag aan de Steinstrasse, op een steenworp gelegen van zowel het imposante Hauptbahnhof als het schitterende Stadhuis.

Direct na aankomst hebben we dan ook een wandeling gemaakt en dat schitterende Rathuis van Hamburg bewonderd. Dit deed denken aan dat evenzeer zo mooie raadhuis van Wenen.

Al direct proefden wij de aangename sfeer in deze stad. Aangenaam vanwege de vele prachtige gebouwen en de onderlinge harmonie daar tussen. Dat hadden we eerder dit jaar in Berlijn nogal gemist. Hamburg, althans het deel van de stad waarin wij getoefd hebben is ook zichtbaar een rijke stad.