Sicilië mei 2017
Ondanks een uiterst vervelende reiservaring met luchtvaartmaatschappij Alitalia die ons vloog hebben wij een boeiende vakantie op Sicilië gehad. We begonnen in het mooie Cefalu, waar we een week in het prachtige Hapimg-resort verbleven. Vandaar maakten we een dagtocht naar Palermo en het nabijgelegen Mondello. Daarna bezochten we achtereenvolgens de bekende archeologische hotspots Segesta, Selinunte en Agrigento. We eindigden de reis met een kort verblijf in Catania, wat de plaats van aankomst en vertrek was.
De reis
Meestal schrijf ik niet over de reis naar de bestemming. Maar dit was een reis die we niet gauw zullen vergeten. Dank zij de lamlendigheid en incompetentie van het Alitalia personeel. Geen wonder dat die maatschappij kort daarna op het punt van faillissement stond. Maanden zijn we er mee bezig geweest om de nieet mee gekomen koffer van Maja terug te krijgen. En toen we die ten slotte dan toch nog terug kregen kon er alleen maar een excuus af. Van een compensatie waarop je bij een vluchtannulering of vertraging recht hebt kon geen sprake zijn, hoewel het niet kunnen beschikken over je koffer heel wat meer ongemak oplevert dan een paar uur moeten wachten of een overboeking moeten doen.
Voor zover vliegen al leuk was, met al die soesa op en rond die vliegvelden, was de lol er na deze reis wel helemaal af. Vroeger, toen je nog met schoolreisjes mee ging, dat was leuk. En toen , tijdens onze tocht in Australië was het ook nog “enjoy the trip. Maar toen vlogen we niet.
Om anderen te waarschuwen heb ik er een review voor Tripadvisor over geschreven, over dat Alitalia. En verder heb ik een klacht over ze ingediend bij de Autoriteit Consument en Markt.
Hieronder de review, die overigens slechts een beperkte weergave van onze ervaringen met deze vliegmaatschappij bevat. Ik zou er helaas ook een boekje over kunnen schrijven.
Ik moet de columnist dan ook gelijk geven die schreef dat het mooiste aan vakanties de voorbereiding zijn en de dromen die je er over hebt. Daarna komen de herinneringen als je de reis achter de rug hebt. De reis zelf is vaak niet een onverdeeld genoegen. Een beetje negatief , maar er zit wel een kern van waarheid in
Dat gold althans voor deze reis , die het volgende review voor Tripadvisor opleverde.
Italië is een mooi land, maar vlieg er niet met Alitalia heen.
Met Alitalia vliegen wij niet meer. Dat komt door het volgende : Op 14 mei vlogen wij met Alitalia van Schiphol naar Catania op Sicilië, met een tussenlanding op Rome. Een directe vlucht met Transavia bleek niet meer beschikbaar.
Op Catania aangekomen misten wij onze koffer en begaven ons naar de klachtenbalie voor niet aangekomen/vermiste bagage. Samen met tientallen andere mensen met kennelijk het zelfde probleem. Naast deze balie bevond zich een afgeschoten ruimte met daarin ettelijke stuks bagage. Blijkbaar allemaal nagekomen bagage die hun eigenaar ook gemist hadden.
Het werd lang wachten daar voor die balie. Toen wij na minstens een uur eindelijk aan de beurt waren vroeg de dienstdoende dame ons naar onze bagagetag. Hoezo, welke bagagetag, vroegen wij. De vrouw werd al meteen ongeduldig en herhaalde haar vraag. Als we geen bagagetag konden overleggen konden we gelijk ophoepelen, daar kwam het op neer. Zelfs de geringste grein van empathie kon er niet van af.
Die tag hadden wij niet, want wij hadden op Schiphol voor het eerst onze bagage zelf moeten inchecken. Elektronisch, middels een ingewikkeld uitziend apparaat. Dank zij onze onervarenheid was dat niet goed verlopen. Nergens had gestaan dat je het laatste stuikje van je bagagelabel, die na een tijdje uit een machine kwam rollen, af moest scheuren en bij je moest houden. Er had ook niemand ter assistentie bij die apparaten gestaan, die we wat hadden kunnen vragen.
De medewerkster in de aankomsthal wenste ons echter niet meer te woord te staan en een stuk papier waarop wij de belangrijkste uiterlijke kenmerken van onze bagage en een telefoonnummer hadden opgeschreven wilde zij niet in ontvangst nemen. Het was afnokken geblazen en zo konden wij ons hotel veel later dan gepland- het was inmiddels donker geworden- gaan opzoeken.
De volgende dag hebben wij direct een mail gestuurd naar de traveller service van Alitalia, waarop wij als antwoord kregen dat men met de zaak aan de slag zou gaan. Maar de hele vakantie van tien dagen lang hebben wij niets meer van Alitalia gehoord. Dat leverde heel wat ongerief op, want je neemt niet voor niks een koffer mee.
Op de terugreis hebben wij ons tijdens het oponthoud op de luchthaven van Rome alsnog bij de servicebalie van Alitalia aldaar vervoegd. De vriendelijke medewerker daar wist na enig zoeken ons tagnummer boven water te krijgen. Maar verder kon hij ons niet helpen. Daarvoor moesten we ons melden bij de KLM-balie op Schiphol. Want KLM ging over de bagageafhandeling van Alitalia. Bij die balie kregen wij een nummer dat wij moesten gebruiken op de website van KLM. Daarop moest je dan een zogenaamd PIR-formulier invullen. Dit lukte echter niet, omdat het vluchtnummer niet herkend werd. Nee, want wij hadden een vluchtnummer van Alitalia en niet van KLM.
De volgende stap was dus om nader contact met KLM te zoeken. Een telefoonnummer konden wij nergens vinden. En ook geen emailadres. Contact met KLM leek alleen mogelijk via de sociale media. Daarvoor moet je dan Messenger van Facebook gebruiken, waarmee wij echter nooit iets doen. Het is zoiets van eerst een telefoon aanschaffen om iemand te kunnen bellen. Maar toen we dan eindelijk contact hadden met KLM wist die ons na de nodige nasporing te melden dat onze bagage in Catania leek te zijn. Ha, op die zelfde stapel koffers die wij bij aankomst daar al gezien hadden zeker. Van KLM moesten wij verder contact zoeken met Alitalia. Kortom, we werden van het kastje naar de muur gestuurd. De bagageafhandeling van Alitalia door KLM deugde dus ook van geen meter.
Nu begonnen dus opnieuw de moeizame contacten met Alitalia. In een rappelmail hebben we alle gegevens van de vlucht, inclusief het tagnummer opnieuw vermeld en dit keer ook het bedrag van onze schade. Ook daarop kregen wij als reactie dat er iemand mee aan de slag zou en dat men ons bedankte voor ons geduld.
Dat geduld werd vervolgens weer danig op de proef gesteld want na veertien dagen hadden wij nog steeds niets gehoord.
In onze derde mail aan Alitalia, dit maal voor alle zekerheid in het Engels, hoewel het om een Nederlandse vestiging van Alitalia ging, hebben wij hen van de bevindingen en suggesties van KLM in kennis gesteld en gevraagd waarom wij nog steeds niets gehoord hadden. Ook daar kwam weer een bevestiging van ontvangst op. En na een paar weken kwam er het bericht dat ze onze koffer hadden gevonden, op de luchthaven van Rome en dat ze deze de volgende dag, op zaterdag 7 juli naar Schiphol zouden sturen. Dat was inmiddels bijna twee maand na de vermissing.
Daarop vroegen wij per mail waarom de koffer niet thuisbezorgd kon worden en vanaf hoe laat de koffer door ons dan opgehaald kon worden en vooral ook waar, want Schiphol is nogal groot. Daarop kwam echter geen reactie. Om dan helemaal van Groningen naar Schiphol te rijden met de kans van te vroeg te zijn en uren te moeten wachten vonden wij reden om een paar dagen later te gaan, opdat een eventuele nieuwe vertraging ons niet weer zou hoeven te frustreren. Bovendien zou toevallig de maandag daarop de schade-expert van onze reisverzekering langs komen aan wie wij advies konden vragen.
Deze meneer vertelde dat zij veel schadegevallen met betrekking tot Alitalia kregen. Het probleem met deze maatschappij was volgens hem dat het personeel daar in het algemeen te ongeïnteresseerd was. Hij raadde ons aan toch weer contact te zoeken met KLM, omdat hij dacht dat KLM de koffer wel zou opsturen, want dat zou Alitalia niet doen. Dus belden wij naar Customers Care van KLM waarop men meedeelde de zaak verder op te nemen en dat men ons nader zou berichten.
Toen wij echter de hele week niets van KLM hoorden en gelet op onze eerdere ervaringen met de KLM –service ter zake van de bagageclaim reden wij in arren moede de zaterdag daarop van onze woonplaats Groningen naar Schiphol om de koffer dan zelf maar op te halen. Want die zou daar toch ergens moeten zijn. Opnieuw kwamen wij toen op de bagageclaimbalie van KLM terecht, waar wij zes weken eerder zonder resultaat ook al waren geweest. Dit keer kregen wij de indruk met een medewerker te doen te hebben die goed ingevoerd was in de materie. Deze kwam er achter dat Alitalia de koffer inderdaad op 8 juli naar Schiphol had gezonden, maar dat deze op 10 juli al weer naar Rome was terug gezonden! Dat het in eerste instantie bij de KLM ook fout was gegaan weet hij aan de personele omstandigheden bij KLM. Hij zou er echter voor zorgen dat de koffer weer terug zou komen en op ons huisadres zou worden bezorgd.
Verder hadden wij vond hij alle aanleiding om een forse schadevergoeding van Alitalia te vragen en een zware klacht in te dienen, want Alitalia had zich hier volgens hem schandalig gedragen.
Daarna volgde nog een aantal mails van ons en van onze rechtsbijstandsverzekeraar Univé, die wij inmiddels hadden ingeschakeld, aan Alitalia. Aan Alitalia lieten wij daarbij weten voor een smartegelduitkering in aanmerking te willen komen. Bovendien liet ik weten dat Tripadvisor mij gevraagd had om voortaan ook recensies over luchtvaartmaatschappijen te gaan schrijven. Maar dat ik daar uiteraard mee wilde wachten tot Alitalia wel of niet aan haar verplichtingen zou voldoen.Vervolgens was het wachten of onze koffer nu wel of niet bezorgd zou worden.
Op 5 augustus, bijna drie maanden na het begin van onze vakantie, werd er tijdens onze afwezigheid een pakket bezorgd. Afzender: Alitalia. Na bijna drie maanden van een schier eindeloze correspondentie was deze maatschappij er ten lange leste toch toe gekomen de koffer op het huisadres af te leveren. Meer dan een kaartje met dat ze blij waren voor ons dat de koffer toch maar weer terecht was gekomen kon er niet af. Niks over een compensatie voor al het ondervonden ongerief en gedeeltelijk verklote vakantiedagen. Zo liep een van ons bijvoorbeeld een knieblessure op, die nog tijden heeft doorgezeurd, omdat we geen passend nieuw schoeisel op het vakantieadres hadden kunnen vinden.
Alitalia was dan ook nog niet van ons af. Maar onze rechtsadviseur gaf ons niet veel kans. In het luchtvaartverdrag van Montreal is niets geregeld over compensatie wegens het niet kunnen beschikken over je bagage. Eigenaardig omdat tegenover vakantieleed als gevolg van vertragingen en cancelen van vluchten wel vaak forse compensaties staan. Voor een paar uur moeten wachten worden vaak honderden euro’s vergoed, maar als je de hele vakantie niet over je bagage kunt beschikken krijg je niets.
Je zou dan ook alleen een beroep op hun coulance kunnen doen. Nou, die is bij Alitalia ver te zoeken. Op ons verzoek kregen wij een formele afwijzing en daarna werd er überhaupt niet meer gereageerd op onze mails.
Het gaat financieel niet zo goed met Alitalia. Geen wonder vinden wij. Een bedrijf dat zo’n slechte service levert kan maar beter van het toneel verdwijnen. Zodat het geen verder leed kan veroorzaken.
De reis was dus allerminst een lolletje geweest. Want door de wanprestatie van Alitalia hebben we de afstand naar ons vakantieadres gedeeltelijk in het donker moeten afleggen, wat de navigatie er niet gemakkelijker op maakte. Om de stress nog wat te verhogen kon ik aanvankelijk in de mij onbekende huurauto de lichtbediening niet vinden. Die bleek op een voor mij hoogst ongebruikelijke plek te zitten. Toch wisten wij ons vakantieadres uiteindelijk nog ruim voor middernacht te bereiken. En vooral bij het licht in de volgende ochtend bleek dat ons gemoed weer aanmerkelijk te verlichten.
Een slecht begin wil echter niet zeggen dat we een mislukte vakantie hebben gehad. Allerminst. Sicilië is een heel mooi eiland. Er is ongelofelijk veel te zien. Het telt prachtige plaatsen en plaatsjes, er is ongelofelijk veel oudheidkundig schoons te zien, het bezit schitterende kusten en je kunt er ook geweldig goed eten. Je moet er alleen niet te vroeg in het seizoen heen gaan. In ieder geval niet naar de noordkust waar wij zaten. Daar is het in april nog gewoon te koud; gek genoeg vergelijkbaar met ons in Nederland.
16 mei 2017
Cefalu was een goede keus. Om te beginnen bij ons onderkomen, het Hapimag resort even buiten de plaats. Dit bleek tot nu toe het beste resort van alle Hapimag-vestigingen die we de afgelopen twintig jaar bezocht hebben. Het was direct aan een eigen strand gelegen en had een eigen beach club, waar je gratis gebruik kon maken van comfortabele ligstoelen, parasols en douches. De eigen baai met langzaam aflopend zandstrand, zonder stenen en met een in mei aangename watertemperatuur was gewoon ideaal. En daar kwam nog een fraai uitzicht bij. En dan ook nog wifi in je strandstoel.Hapimag Cefalu.
Aansluitend op het strand kon je een kleine wandeling langs de rotskust maken
Ook voor (kleine) kinderen was er veel accommodatie. Speelweitje met speeltoestellen, zandbak. Natuurlijk ook een apart zwembad met daarbij een pierenbadje voor de kleintjes. Verder is het resort aantrekkelijk qua aankleding.
De appartementen zelf zijn van de bekende standaardkwaliteit van Hapimag. Dat wil zeggen tamelijk harde bedden en een niet al te royale badkamer. Daartegenover wel alle moderne apparatuur in de keuken. Verder een royaal met linnen overkapt balkon met comfortabele stoelen.
Het restaurant is prettig ingericht en gelegen langs het zwembad, waarbij je ook op het terras kunt dineren. Kortom, eigenlijk hoef je de hele dag niet van het resort af. Het resort ligt ongeveer 4 km van het centrum van Cefalu af. Cefalu zelf is een van de mooiste plaatsen op Sicilië.
Een dagtrip van hier naar het op ongeveer 70 km afstand gelegen Palermo is ook een interessante optie. Rekening houdend met de kosten van ons tweekamerappartement van € 710 aan overheadkosten en lokale kosten voor 6 dagen levert dit een alleszins aanvaardbare prijskwaliteitsverhouding op; zeker als je in aanmerking neemt dat je er tegen geringe meerkosten ook met vier personen in gekund had, waarvan er dan twee in de woonkamer op een comfortabel bankbed hadden moeten slapen.
Siciliaanse avond van Hapimag “Nur nette Leute”
De eerste avond hebben we meteen de zogenaamde Siciliaanse avond van Hapimag meegemaakt. De Siciliaanse avond van Hapimag hield in een driegangenbuffet, opgefleurd door een kwartet Siciliaanse muzikanten. Het klonk niet onaardig. Een van hen was een enthousiaste piccoloist., die heel wat met zijn korte fluitje vermocht en zo de gemoederen in beweging wist te brengen, voor zover dat bij dit uit Hapimag-gasten bestaande gezelschap mogelijk leek. Toen wij ons naar de voor ons gereserveerde tafel begaven kreeg ik even de flashback naar de Playa de las Americas, ofwel de “Playa des Invalides”, daar toen op Tenerife vorig jaar. Ik zag Thijs en San met dat kleine mannetje hier nog niet zo gauw tussen dit gezelschap plaats nemen.
Het muziekensemble paradeerde regelmatig tussen de tafeltjes door en zo kwam het dat zij zich naast het aan het voor ons belendende tafeltje posteerden, waaraan een wat ouder paar gezeten was, waar zij het "happy birthday to you” ten gehore gingen brengen. Blijkbaar getipt door de vrouw van het stel, een frêle oud dametje, dat haar man jarig was. Hoe die dan heette wilde de ensembleleider graag weten. Herman zei ze. Dat moest dus wel een Duitser zijn dacht ik. Want waren er niet vele bekende Duitsers uit het verleden die Herman heetten? Toch schoot me niet zo gauw een naam van een bekende Duitser te binnen die Herman geheten had. Ja die ene van je weet wel. Die van "von Herman für Herr Gott", waar mijn vader wel eens mee aankwam. Als hij die anekdote vertelde. Over die "vom dritten Mann vom dritten Reich , für den ersten Mann im Himmelreich" enz.
Goed beschouwd had je in Duitsland toch veel meer Duitsers die Heinrich heetten dacht ik. De namen Heinrich Böll en Heinrich Heine vielen mij direct in. En je had natuurlijk nog onze eigen Heinrich von Mecklenburg Vorpommern, de prinsgemaal van onze vroegere koningin Willemien, die ze in Nederland echter Hendrik hadden believen te noemen. Maar geen Herman dus. Gelukkig kwam mijn herinnering mij te hulp. Je had in Duitsland toch ook die Herman van het Herman Denkmal. Waar Arminius de Romeinse generaal Varus, verslagen had. Dat was een Herman geweest, die met zijn Germanen de Romeinen had verslagen. Maar heette die dan Herman Arminius?
Maar de man naast ons tafeltje, die nu uitbundig “gefeiert” werd was dus in ieder geval een Herman. Toen het gezelschap verder was getrokken , naar een ander tafeltje waar ook nog een jarige bleek te huizen, had Maja onze buren gefeliciteerd en meteen was het oudje toen naar ons toe gekomen en had ook maar meteen aan ons tafeltje plaats genomen. Haar man, Herman dus , was even weg, daarom waarschijnlijk. Zo kwamen we met haar aan de praat.
We vroegen haar waar ze vandaag kwamen. Tja, uit Midden Duitsland, maar ze kon even niet op de naam komen. Nu hebben Maja en ik dat ook wel eens, dat je even een naam kwijt bent die je wilt reproduceren. Maar de naam van je woonplaats. Deze dame was dus duidelijk al wat verder heen dan wij. Veel verder, want toen haar man terug kwam en wij ook met hem aan de praat raakten vertelde hij dat hij een keer op fiets van zijn woonplaats naar Catania gefietst was. Dat was 1700 km geweest en toevallig was dat net 17 jaar geleden. Hij was nu 73 geworden Toen ik vroeg waar vandaan noemde hij een plaats aan de Bodensee. Daar woonden ze dus en dus niet ergens in de buurt van Frankfurt. Aangekomen in Catania was hij toen direct weer terug gegaan, maar nu met het vliegtuig. Juist. Verder leek er niet veel interessantigs in het verschiet te liggen. Dus we waren eigenlijk blij dat de volgende gang begon en ze naar het buffet opkrasten. Niet alle contacten met buitenlanders leveren een persoonlijke verrijking op, vooral niet als Herr Alzheimer de conversatie in bezit neemt.
16 mei
De dag na aankomst was natuurlijk voor het plaatsje Cefalu. Cefalù ( op ongeveer 50 km van Palermo) Cefalù is een schilderachtig mooi vissersstadje dat aan zee is gebouwd en regelmatig als filmdecor heeft gediend. Het is dan ook inmiddels een geduchte concurrent voor het bekendere Taormina aan het worden. Talrijke straatjes leiden naar de oude haven met pittoreske huisjes, het witte zandstrand en de imposante rotsen. Je zult er met name veel Sicilianen op vakantie aantreffen. Hieronder een selectie van de foto's van Cefalu.
Cefalu telt enkele genoegelijke straatjes met een paar leuke winkeltjes.
Ook kenmerkt Cefalu zich door de gemoedelijke sfeer die er op de intieme pleintjes heerst.
Het stadje heeft verder een zeer bijzondere 12e eeuwse kerk in Normandische stijl. Ook hier zie je de invloed van de diverse overheersers terug: het interieur laat vele Arabische kenmerken zien. In hartje centrum kun je daarentegen Byzantijnse mozaïeken bewonderen in de kathedraal.
Cefalu is ook een plaats waar je onbekommerd overal kunt lopen
Het loont ook om naar de kasteelrots, La Rocca, te klimmen. Je doet er weliswaar een klein uur over, maar dat wordt ruimschoots beloond met een schitterend uitzicht. Het voormalige fort zelf is echter niet veel bijzonders meer, maar de wandeling terug bood wel enkele interessante dingen.
Een van de typisch Italiaanse straatjes, waar de zon het troittoir niet kan bereiken
Langs de promenade was natuurlijk een veelheid van restaurants. Een daarvan , Al Gabbiano, had de hoogste beoordeling op Tripadvisor. Het is een groot restaurant met een terras dat uitkijkt op zee. Het zat er dan ook goed en gezellig vol. Het was echter zo goed beklant dat de kwaliteit van de bediening in het gedrang kwam. Er kon hier geen sprake meer zijn van een enigszins persoonlijke bediening. Zo kwam er geen toelichting op de aangeboden spijzen.
Niettemin was het voorgerecht heel veelbelovend. Wij hadden namelijk gekozen voor het dagmenu van €30 , dat uit visgerechten was opgebouwd. Het voorgerecht was een verfijnde schotel met stukjes fruits de mer. Zoals een salade van malse inktvis, een stukje zwaardvis, zalm en een hapje fijne garnalen ondergebracht in en verrukkelijke saus. Elk onderdeel was geniaal op smaak gemaakt.
Ook het tweede gerecht mocht de aanduiding prima nog wegdragen. Een zeer smakelijk bereide risotto met onder meer kleine langoustines.
Toen kwam het hoofdgerecht , een grill van visgerechten, maar dit werd een regelrechte teleurstelling. Het stuk inktvis was aan de te taaie kant en lieten wij dus liggen. Verder was de extra bestelde salade veel te grof en te weinig gevarieerd. Wat ijsbergsla, rode sla, komkommer en wortelsnippers, dat kunnen we thuis ook in een handomdraai klaarmaken. Voor het nagerecht, een fruit tutti frutti gold het zelfde. De geserveerde wijn , een Pinot Grigio , was wel goed.
Maar al met al was dit, gelet op de hooggespannen verwachting , toch een teleurstelling en komt het wat ons betreft niet boven het niveau van een toeristenrestaurant uit, wat natuurlijk niet betekent dat het slecht was. Maar een top was het beslist niet.
17 mei Palermo
De volgende dag hadden wij ingeruimd voor een bezoek aan de hoofdstad van Sicilië , Palermo. De rit naar Palermo nam meer tijd dan gedacht. Dat was deels doordat wij onze navigator niet begrepen en verder omdat de route af en toe te schilderachtig was om niet regelmatig te stoppen voor een fotosessie. Bijvoorbeeld vanwege een uitzicht of vanwege de uitbundige bloeiende rose en witte oleanders, die in volheid van bloei nog weer werden overtroffen door de witte rose en rode bougainville. Verder veel agaven, palmen en ook wel cipressen.
De rit van Cefalu naar Palermo was trouwens in meer dan een opzicht afwisselend. Mijn telefoon navigator had de route over de SS113 als snelste aangegeven en dat was blijkbaar niet de autoroute. Misschien omdat het gedeeltelijk een tolweg was, hoewel ik dat niet had uitgesloten. Maar oké , over de kustroute krijg je natuurlijk een veel betere indruk van het land. Nou inderdaad, dat kun je wel zeggen, het werd een zeer afwisselend traject. Het ene ogenblijk reed je een bergetappe en vijf minuten later was je in een stad beland waar je maar niet meer uitkwam, met of zonder navigator. Het leek wel een spookstad. We wisten niet eens hoe die stad heette. Maar we waren er zo maar in verzeild geraakt. Doordat we de stomme aanwijzingen van onze navigator opvolgden. Deze tocht kreeg iets onwerkelijks . We leken wel in een decor van een Anton Piekschilderij te zijn terecht gekomen. Het kreeg iets onheimisch. Pas toen ik mijn gezond verstand had herwonnen en consequent een bepaalde richting bleef volgen vonden we ten slotte een uitgang naar de provinciale weg naar Palermo. Thuis gekomen zag ik op Google Maps dat we inTermini Imerese verdwaald waren geweest.
De zoektocht door die stad heeft me die nacht nog achtervolgd. Dat je constant in te nauwe steegjes met eenrichtingsverkeer, waarin je je auto voortdurend dreigt klem te rijden tussen de elkaar bijna rakende huizen daar in dat Termini Imerese, en dat je daar dan achtervolgd wordt, nergens kunt keren en er niet meer uit komt, tot in lengte van dagen, net als de Vliegende Hollander, maar dat was op zee. Maar wel net als in dat dorp in Andalusië, een paar jaar eerder, waar we ook niet meer uit weg wisten te komen. Dat had ook eerst een klein dorp geleken. Toen hadden we ook alsmaar gereden en gereden, waarbij die plaats steeds groter leek te worden, wat ook zo was. Dat dorp bleek een uitloper van een veel grotere plaats te zijn geweest.
Maar eenmaal aangekomen in Palermo keerde de rust weer. We hadden de auto op een rustige plaats ergens aan de zeezijde geparkeerd en liepen vandaar naar waar wij dachten het centrum te vinden. Het werd een mooie wandeling. Wat een prachtige stad was Palermo. Dat hadden we niet gedacht. En het was nog haast meer de sfeer dan de gebouwen die ons bekoorden. We hadden gedacht een stad aan te treffen met een hoop lawaai aan te treffen van scootergeweld, stof en getoeter van ongeduldige Italiaanse automobilisten, waarbij je voortdurend op je qui vive moest zijn om niet van de sokken gereden te worden en waarbij je je portemonnee vooral niet in je kontzak moest hebben, maar ergens voor op je buik, vanwege zakkenrollers en opdringerige bedelaars. We waren hier toch in de hoofdstad van de maffia?
De Giardino dei Giusti
Nou, van die vooroordelen waren we gauw verlost. We werden bijna overvallen door de haast ingetogen rust die er van deze stad uitging. Het was helemaal niet lawaaiig en op de vele intieme pleintjes zaten families zich gemoedelijk met elkaar te onderhouden. Heel anders dan wij dat in onze grote steden gewend zijn. En in plaats van een vuile stad was het prachtige goed onderhouden stad. Met een niet gering aantal bijzonder mooie gebouwen. Zoals het centraal station en natuurlijk de kathedraal.
Het station van Palero
In Palermo kun je heel goed een hele dag op een bijzondere aangename wijze doorbrengen.
Er zijn veel mooie paleisachtige huizen, lommerijke parkjes en straten waar je je vokomen veilig voelt. Hoezo Maffia?
Italianen zijn gek op beelden
Fontana Pretoria Palermo
De kathedraal van Palermo. Deze is gebouwd in de z.g Arabische Normandische stijl. Zowel de rabiefen als de Noormannen hebben over Sicilië geheerst.
Bezienswaardig is ook zeker de uit de 16e eeuw stammende Puerto Nueva
Toch hebben we die avond niet in Palermo zelf gedineerd. Daarvoor gingen we naar een naburige uitverkoren plaats , Mondello. Het was even zoeken geweest naar een restaurant dat ons wat leek. Tot dat we aan de waterkant – Mondello is een badplaats ongeveer 20 km buiten Palermo- Alle Terrazze, Viale Regina zagen liggen.
Dit aanziende durfden we echter nauwelijks naar binnen , want dit leek iets voor de heel goed gesitueerden. Het had een sprookjesachtige aanblik. Het kon vroeger wel een waterpaleis van een of andere adellijke persoon geweest zijn. Om er te komen moest je over een korte houten pier. Omdat je toch af en toe eens in de bus moet durven blazen trokken we toch de Rubicon over en kwamen bij de receptie.
Ook binnen was het van een grootse stijl. Deftig, gedistingeerd. Zo werd je ook ontvangen, door een ouvreuse en daarna door in pak gestoken obers, die je ontvingen als was je hun speciale gast.
We dachten er alleen een hoofdgerecht te nemen, want het zou hier wel zeer prijzig zijn. Maar dat viel tot onze plezierige verrassing nogamee.
De twee zwaardvis gerechten die we bestelden waren resp. €18 en €16 .
Zodra je aan je tafel zat kreeg je een glaasje prosecco, een veelbelovend begin. Het is dan ook vooral de entourage en de zeer persoonlijke bediening die ons het gevoel gaven toch ook een beetje bijzonder te zijn en niet zo maar Jan en Mien toerist uit Olanda. De geserveerde aanbevolen wijn was excellent. Helaas maar een glas want ik moest nog rijden en dat in donker, deels door Palermo.
We kregen nog een heel gesprek met onze ober, die een paar jaar in Nederland zei te hebben gewerkt. We maken het bijna in elke zich zelf respecterend restaurant in het buitenland mee als we aan de praat komen. Of hij of zij heeft ergens in Nederland gewerkt of had of heeft er op zijn minst een neef die er nog werkt of gewerkt heeft. Bijvoorbeeld in Almelo. Toprestaurant dus.
18 mei
Vanwege de vele geneugten die dit resort bood zijn we er deze dag niet op uitgetrokken. Dagje op het strand bij de beachclub getoefd. Krantje gelezen op de I-pad, drankje genuttigd met hapje en omgekeerd bij de strandbar en zelfs een paar keer het water in. Geweldig resort om eens met de hele familie te gaan bivakkeren. Na een dagje Palermo bekijken is dit een zeer welkome afwisseling.
Ik heb net geappt dat het hier wat je zou kunnen noemen Adam en Eva weer is: Een weldadige temperatuur, graadje of 22 in de schaduw, nauwelijks wind. In de zon natuurlijk veel warmer. 's-Avonds koelt het een beetje af en als je dan buiten dineert kan het wijs zijn even een vestje of lichte trui aan te doen. Het is nu al vier dagen van dit weer en het zou nog zo blijven. Alleen al daarom is dit verblijf een herhaling waard. Dat zou dan de eerste keer zijn. Op de Canarische eilanden waait het bijvoorbeeld te hard. In maart vorig jaar kon je er niet in korte broek lopen. Ja in het zuiden, maar daar groeit nauwelijks iets. Hier heb je ook nog eens een uitbundige natuur.
Enige taalkundige observaties Het valt ons op dat de Italianen een hoop omhaal van woorden hebben om iets aan te kunnen duiden. Zo bekijken we eens het afvalemmertje op ons tafeltje. Daar was in diverse talen iets op aangegeven.
In het Italiaans: "Per una tavola in ordine". In het Engels: "For a neat table". Dat zijn 16 tekens. ( inclusief spaties) Het Italiaanse opschrift vergt 24 tekens. Dat is dus anderhalf keer zo veel. De Fransen hebben echter nog meer praatjes: "Pour une table bien en ordre": 28 tekens. Ten slotte de Duitsers. “Für einen aufgeraumten Tisch”. Ook 28. Zou dit mede een reden zijn dat Engels de voertaal binnen Europa dreigt te worden?
19 mei Ook deze dag op de locatie doorgebracht.
20 mei Segesta
Segesta is een van de vele plaatsen op Sicilië met interessante overblijfselen van vroegere beschavingen. In Segesta is de Dorische Tempel het belangrijkste archeologische bouwwerk. Het heeft een heel eigen karakter door het ontbreken van een dak, een cella en verticale kanalen in de zuilen. Gebleken is echter dat dit komt doordat de tempel nooit voltooid is. Toen de Carthagers in 409 v. Chr. Segesta tot kolonie maakten, werd de bouw, waarmee zestien jaar daarvoor was begonnen, gestaakt.
Naast de Dorische tempel is het Teatro Greco een trekpleister. Het Teatro Greco kun je bereiken met de bus maar je kunt er natuurlijk ook naartoe wandelen, wat wij gedaan hebben. De wandeling duurt ongeveer 50 min en zou vooral in het voorjaar zeer de moeite waard zijn vanwege de bloeiende bloemen en planten. Nou, dat viel wel een beetje mee. Of tegen dus.
Het amfitheater dat we ten slotte te zien kregen stelde ook niet zo veel voor. Dus al met al was deze wandeling geen hoogtepunt van de vakantie tot nu toe. Er zouden zich nog wel mooiere zaken tonen.
Vanuit Segesta zijn we doorgereden naar Selinunte, waar we overnacht hebben in Grand Hotel Selinunte.
Voor wie niet veel over heeft voor luxe is dit een prima hotel. Rustig gelegen , enkele kilometers buiten het dorp. Royale kamer met wat hard bed en summiere sanitaire voorzieningen. Maar ook een royaal balkon met uitzicht op een prachtige tuin, een zwembad en de zee. Voor € 67 inclusief ontbijt en gratis parkeren een aanrader qua prijskwaliteitsverhouding.
21 mei Selinunte
De volgende ochtend reden we naar het nabijgelegen Parco Archeologico de Selinunte, de archeologische hotspot van Sicilië en in ieder geval de grootste. Als je het eenmaal gevonden hebt, de bewegwijzering op Sicilië laat nogal te wensen over; net alsof ze niet trots zijn op hun cultuurhistorische schatten, dan mag je er wel een halve dag voor uittrekken. Zo uitgestrekt is het gebied en zoveel is er te zien.
Het absolute hoogtepunt is de Dorische tempel die aan de godin Hera lijkt te zijn opgedragen en in 1959 is gereconstrueerd. Hij ligt niet zo ver van de ingang. Een stuk indrukwekkender nog weer dan die we in Segesta de dag te voren gezien hadden.
Het is zelfs de mooiste en meest indrukwekkende tempel die ik tot nu gezien heb, die in Turkije meegerekend. Het 
is ongelofelijk hoe ze die indertijd gebouwd hebben. Dat wordt trouwens uitgelegd. In het bijbehorende museum dat op zichzelf van minder allure is dan dat op bijvoorbeeld Kreta is een diavoorstelling te zien van hoe het vroeger geweest moet zijn.
Een paar kilometer verderop, desgewenst kun je er met een treintje heen gebracht worden, lag de 
Acropolis, wat vroeger een uitgebreide stad moet zijn geweest. Het geheel ligt op een heuvel pal aan de kust, zodat je er nog een geweldig uitzicht bij krijgt.
Het betreft hier een Dorische tempel. Deze is te onderscheiden van de latere Ionische tempels doordat de zuilen van de Dorische tempel zwaarde en statiger zijn dan de lichtere en slankere Ionische zuilen.
Verder heeft de Dorische zuil, va oorsprong afkomstig van de Pelopenessos geen voetstuk en de Ionosche zuil wel.
In de loop van de middag reden we verder naar de laatste archeologische hotspot van Sicilië die we op ons lijstje hadden, Agrigento.
Daar ging het ons om de Valle dei Templi Agrigento. In de avondzon hebben we er alvast een voorproefje van gehad.
Daarna reden we naar ons hotel in San Leone, dat een paar kilometer buiten Agrigento lag. Dit was het onvolprezen Hotel Costazzurra. Hier werd je werkelijk als een gast verwelkomt en meteen wegwijs gemaakt door een allervriendelijkste jongeman. Het overkomt je niet vaak, dat je door de receptie als goede oude vrienden begroet wordt. Maar dat niet alleen, je werd bijna overstelpt door tips. Ze hadden er ook een bijzonder goede eigen kaart van eiland en omgeving, beter zelfs dan die van de autoverhuurder.
Het bleek een zeer modern hotel. De kamer was licht en royaal en vanaf het balkon keek je uit op hun zwembad en de private parkeerplaats die je er gratis bij kreeg.
De kamer was van alle gemakken voorzien. Zoals een goed gevulde koelkast. Alleen de wifi werkte niet erg goed. Ze hadden er verder een prima informatieve kaart van de omgeving. Na het uitchecken de volgende ochtend kregen we zo waar nog een fles wijn van onze vriend , de receptionist mee. Omdat wij het verduisteringssysteem op onze kamer niet hadden ontdekt.
In het aangrenzende restaurant Il Grecale hebben we die avond ook nog eens uitstekend gegeten. Dit bleek dan ook een van de betere restaurants van Agrigento te zijn, waar ook vooral veel lokale Italianen bleken te komen. Dat houdt in dat als je daar om halfacht heen gaat je waarschijnlijk de eerste bent.
Een pluspunt van dit hotel is ook dat je van hier snel bij de grote toeristische trekpleisters van de omgeving kunt komen, dat wil zeggen de Vallei van de Tempels en niet te vergeten de Turkse Trappen, een kilometer of vijftien verderop aan de kust, die deze kleine omweg zeker waard zijn.
Nou, dit hotel kan dus niet kapot en de prijs voor logies en ontbijt van f 65 in aanmerking nemend is hotel Costazzurra wat ons betreft absoluut aan te bevelen.
Toen wij halfacht eens gingen kijken naar het aanbevolen restaurant Il Grecale kwamen we voor een lege ruimte. Behalve de ober was er niemand. Dus twijfelden wij en zeiden dat wij niet de eersten wilden zijn. Waarop hij zei , ik ben de eerste en jullie zijn twee en drie. De man beschikte dus over humor en had adremmiteit. We zegden hem toe het over een half uur nog eens te komen bekijken. Dat deden we , want wij houden woord
Er zat nog maar een stel. Toch gingen we dan maar , want we hadden ook geen zin om nog elders iets te zoeken en zo slecht zou het toch niet zijn. We bestelden wat en na een tijdje kwam het. Naarmate onze dis vorderde kwamen er steeds meer mensen binnen. En het waren allemaal Italianen. Wat ons opviel was dat Italiaanse mannen zo vriendelijk naar elkaar toe zijn. Dat is toch een verschil met Nederlanders. Ik zag het zo eens aan , ook hoe de Italiaanse mannen met hun kleine kinderen omgingen.
Ik zei tegen Maja dat wat mij betreft die Neuro en Zeuro toch niet een goed idee zijn. Want alleen met Noord-Europese mannen onder elkaar wordt het maar een neurotisch gedoe. Die Italianen moeten er gewoon bij blijven. Volgens mij kun je met een Italiaanse man gemakkelijker vriendschap sluiten dan met een Fransman.
De volgende ochtend gingen we eerst naar de zogeheten Turkse Trappen. Het was een kilometer of vijftien rijden vanuit Agrigento.
Om er te komen moet je eerst een rijk begroeide klif van een meter of veertig afdalen. Er loopt een ydillisch voetpad naar beneden met op verscheidene plekken trappen. Pas als je op het strand staat zie je een eindje verderop de witte kalkrots, die je ook 
kunt beklimmen. Het is een adembenemend mooi gezicht. Als je eenmaal boven bent heb je een magistraat uitzicht op de blauwe zee onder je. De platte delen van de rots lijken wel een skipiste.
De naam Turkse Trappen slaat op de trapvormige opgang naar de bovenkant van de rots. Ooit zouden volgens de overlevering de Turken getracht hebben hier een doorgang te vinden naar hebinnenland.
Tja, Sicilië was vanouds al een gewild veroveringsgebied. Zelfs voor de Noormannen.
De rest van deze dag hebben we grotendeels doorgebracht in de Valle dei Templi Agrigento. Dit is overigens geen vallei, maar juist een heuvelrug, ongeveer 5 kilometer van Agrigento. Ook hier kostte het weer enige moeite om de ingang te vinden. Deze archeologische plaats is een nationaal monument van Italië en staat ook op de Unesco werelderfgoedlijst. Het is een verzameling Griekse tempels, meest in Dorische stijl.
Vlak bij de ingang staat de tempel, dat wil zeggen wat nog van over is, maar dat is best indrukwekkend, gewijd aan Hera uit de vijfde eeuw voor Chr. Zij was in de Griekse mythologie de koningin van de goden en getrouwd met Zeus, de oppergod. Hiervan hebben we op de avond van aankomst vlak voor sluitingstijd in het licht van de 
avondzon nog een paar foto’s van kunnen maken. (zie boven)
Hiernaast in de vestingmuur uitgehakte graven
De grootste bezienswaardigheid in de Vallei van de Tempels is de tempel van Concordia.
In de loop van de middag zijn we naar Catania gereden waar we een hotel geboekt hadden om op de dag van vertrek in de buurt van het vliegveld te zijn. Voor Noto en Syracuse die ook in onze planning waren opgenomen leek niet meer voldoende tijd beschikbaar.
We hadden hier geboekt in Hotel Domus, aan de Via Etneta, in het centrum van de stad. Ook hier leverde onze navigator een wanprestatie. Het was zo erg, dat we na eindeloze opstoppingen herhaalde malen door de zelfde straten kwamen. Wel kwamen we geleidelijk toch steeds wat dichter bij ons doel. Totdat , met nog slechts een paar honderd meter te gaan , onze navigator er de brui aan gaf. De accu was leeg. Daar stonden we dan. Op een pleintje waar je nergens mocht parkeren. Maar nood breekt wet. Ik liet Maja op de auto passen, zodat z hm desnoods kon verplaatsen, want hij stond allerminst fraai. Zelf ging ik te voet verder om te kijken hoe ik bij dat hotel kon komen. Met wat vragen lukte dat.
Waarbij meteen duidelijk werd dat er daar geen parkeergelegenheid was.
Dat was echter niet de enige domper. Allemachtig wat een aftandse boel leek dit hotel hier. Dat begon al met de vloermat bij de ingang van de lift, die buiten het huis was geplaats. Die lift maakte alleen al dat je met een angstig voorgevoel in een slakkentempo naar boven ging. Bij de receptie op de eerste verdieping spraken ze nauwelijks een woord Engels. Een plattegrondje van de omgeving hadden ze niet. Wat een verschil met de wijze van ontvangst bij de vorige twee hotels.
Dan de kamer. Hier bleek dat het hier om een tot hotel omgebouwd herenhuis uit betere tijden ging. De badkamer was ingebouwd in de oorspronkelijke woonkamer. Op zich was dat laatste niet erg. Vervelender was dat er in het hele vertrek slechts twee stopcontacten te bekennen waren, een waar de mini TV mee verbonden was en een waar de lampen op aangesloten waren. De tv hebben we dus afgesloten om er onze opladers op aan te kunnen sluiten. Verder was er niets van de gebruikelijke zeepjes, shampoflaconnetjes e.d. Er was zelfs geen bekertje bij de wastafel. Daarbij bleek het ook nog een ongelofelijk lawaaiige kamer door het straatrumoer van buitenaf. Daardoor kon er geen raam open en bleef het aan de warme kant in de kamer. De airco die we ergens zagen hangen kon niet aangezet worden.
En waar moest ik mijn auto wel niet kwijt? Ik vroeg het aan de receptie, maar ze spraken er amper een woord Engels. Toch snapten ze me. Nee, er was hier geen parking place. Maar een straat verderop wel. Ze gesticuleerden wat, maar daar kon ik niks mee. Dat was met de navigator ook al heel moeilijk gegaan. Dus vroeg ik of een van hen dan even met me mee wilde lopen. Nou, ja dat wilde de jonge man wel. En zo wees hij me na een paar honderd meter de straat met de P's aan. Hier zou dus een parkeergarage zijn begreep ik. Maar dat had ik dus verkeerd begrepen. Je mocht er alleen parkeren bij parkeerautomaten en de hele straat was al bezet. Pas helemaal aan het eind was nog een halve plaats over, d.w.z. naast een uitrit. Ik parkeerde zo strak mogelijk tegen de achter mij staande auto, zodat er net een auto de weg op kon.
Toen ik een tijdje lager nog een keer naar de auto moest kwam net de eigenaar van de achterstaande auto aanstalten maken om te vertrekken. Daar had ik dan weer geluk mee, want nu kon ik hem soliede parkeren. De paar munten die ik had waren genoeg tot 9.15 uur de volgende ochtend.
Sicilië is dus een contrastrijk eiland. In hotel Domus had de ontbijtservice ook al niet over gehouden. Deze werd opgediend in een ouderwetse en oubollig aangeklede huiskamer met niet al te frisse uitziende kleedjes op de tafels. Fruit ontbrak in het buffet.
Toch had dit hotel ook enige pluspunten. Dat waren de centrale ligging, vlak bij de toeristische hotspots, winkels en eetgelegenheden van Catania en een goed functionerende wifi. Verder was de kamer op zich ruim genoeg, was het schoon en waren de bedden wel goed.
De kwaliteit van dit hotel in aanmerking nemend was de prijs van € 65 per nacht plus de te maken parkeerkosten van ongeveer € 8 per dag, zeker in vergelijking en de andere twee hotels die wij bezocht hebben, zeker aan de hoge kant. Geen aanrader dus wat ons betreft.
23 mei
Catania, een aangename verrassing
De historische stad Catania heeft een aantal bijzondere bezienswaardigheden. Uitspringend is de prachtige kathedraal aan het Piazza del Duomo. Verder heb je er de eveneens prachtige kerk San Benedetto in de Via dei Crociferi.
In Catania tref je naast de ruïnes van oude kunstpaleizen die van de tegenwoordige tijd aan.
Afgezien van de verkeerspuinhoop tijdens de heen- en terugreis was Catania dan ook een aangename verrassing. Het moet vroeger een rijke stad geweest zijn, met veel handel waarschijnlijk, want er was een veelheid van stedelijk schoon te zien. Allemaal op loopafstand van ons hotel. Het meest in het oog springende was de kathedraal van Catania. Maar daarnaast had je ook het 
gymnasium. Catania telt ook veel chique winkels. Heel wat meer dan in bijvoorbeeld Groningen, terwijl de stad toch niet veel groter is dan Groningen.
Aan de andere kant zie je er ook veel meer bedelende types dan bij ons. Bijna net zo veel als in Rome. In Italië zijn de sociale tegenstellingen zo te zien dus een stuk groter dan bij ons.
De kathedraal van Catania,
Interieur van de kathedraal van Catania
het symbool van de stad Catania, een olifant op de Piazza Duomo
Hieronder , een van de vele fonteinpartijen waarin de zeegod Triton een nimf rooft
s- Avonds gingen we eten in een de Via Santa Filomena 42, vlak bij ons hotel. Daar kwamen we de eerste keer terecht in l'Horloge. Je kon hier de hele avond in alleen je T-shirt buiten zitten eten. Na onze eetervaring in dat restaurant in Mondello was dit ook een culinair genot.
We kozen hier als voorgerecht voor een salade nicoise, die heel anders dan bij ons werd opgediend, namelijk in een soort dubbele pannenkoek. Bijzonder smakelijk. Daarna koos ik voor een risotto met pistache en zalm. Dit werd opgediend in een soort bootje, heel apart. Maja koos voor een salade met heilbot. Beide gerechten waren zeer verfijnd klaar gemaakt.
Ook de geselecteerde rosé wijn , van Siciliaanse bodem, was prima van karakter. (€22 voor een fles). De bediening was zeer voorkomend en toegewijd. Al met al een topper. Alles inbegrepen kwam de prijs op €73. Hier was een goede fooi alleszins op zijn plaats.
De tweede avond, die voor ons vertrek, kwamen we in een restaurantje aan de overkant van de elfde straat terecht: Restaurant Ca va
Zo heette het niet, maar toen de vriendelijke serveerster vroeg of het goed was en wij het eigenlijk niet zo goed vonden hadden we nog het beste “ca va” kunnen zeggen. Zo van, och het ging wel.
We hadden beiden een broodje zalm gevraagd en kregen een pannenkoek met gevulde zalm, mayo en vooral tomatensaus besproeide stukjes zalm met wat blaadjes groen. De pannenkoek was op de bijgeleverde messen bijna niet door te snijden, maar op die messen kon je dan ook naar Keulen rijden. De witte wijn was ook de toch al lage prijs van €2 niet waard. Ook wat wij verder voor andere gasten voorbij hadden zien gaan gaf ons niet de indruk dat wij pech gehad hadden.
Misschien dat we daarom wat meer aandacht hadden voor het voorbij lopende voetvolk en zo het volgende tafereel mee kregen.
t Schooiertje
Wij zaten deze avond voor de tweede keer in wat wij het eetsteegje noemden, d.w.z. de Via Sante Philomena, vlak bij ons hotel.
Het steegje was zo smal dat er aan weerszijden slechts plaats was voor kleine tafeltjes voor twee personen. Autoverkeer was er niet toegestaan, dus liepen er alleen mensen langs je. Daaronder waren helaas ook nogal wat lieden die om een kleine financiële bijdrage kwamen vragen of die iets kwamen aanbieden. Vrij vervelend natuurlijk. Er lopen nogal wat van deze mensen in Catania, gek genoeg veel meer dan in Palermo waar we ook geweest zijn. Daaronder ook nogal wat kinderen. Sommige zijn behoorlijk brutaal. Zoals dat meisje, misschien acht jaar, dat een greep deed naar de restanten van een taartje. Volwassenen doen het anders. Zo troffen we ' s morgens een jonge vrouw die diep voorover op het trottoir zat, zodat je haar hoofd niet zag en die ontzettend zielig deed. In het plastic bekertje was nog een geen enkel muntje te bekennen. De mensen liepen gewon met een boogje om het geval heen. Een paar uur later kwamen we er weer langs en bevond zich nog steeds niets in haar bekertje. Niet erg rendabel om daar zo op de grond te gaan zitten. Doe dan liever als die Afrikaners die bij een stoplicht voor een habbekrats je voorruit willen wassen. Dan doe je tenminste nog iets. Maar dat leverde volgens mij ook nauwelijks iets op. Wie trapt daar nu in, het stoplicht kan toch elk moment op groen springen?
Nee, dan dat schooiertje dat ons steegje met zijn mondharmonica betrad. Hij leek op Kruimeltje. Hij kwam langs je tafeltje, gaf een paar streken op zijn mondorgeltje , waar hij na drie tonen al mee ophield. Hij bakte er dan ook niets van. Maar het ging hem alleen om de aandacht van zijn etende medemensen te trekken. We sloegen het tafereeltje aan de overkant van het steegje zo eens gade. Hij stond nu aan het tafeltje waar vier mensen aan zaten. Zo te zien een vader met een paar jongeren. Eerst schonken ze geen aandacht aan het joch - hij was schat ik 9-10 jaar.
Blijkbaar stond hij tegen het gezelschapje aan te praten. Eerst negeerden ze hem, maar hij bleef kennelijk doorkouten - wij konden het niet verstaan- en na een tijdje luisterde toch een van het gezelschap naar wat hij te zeggen had. Hij had dus beet. We probeerden ons voor te stellen wat hij te vertellen kon hebben. Bijvoorbeeld dat hij toegaf dat zijn muzikaal spel nergens op leek, maar dat hij daarom wat geld nodig had om het edele mondorgelspel beter onder de knie te krijgen. Dat hij van zijn vader en moeder daar niets voor kreeg, omdat zijn vader enzovoort. Allengs zagen we het hele gezelschap luisteren naar zijn kletspraatjes. Dat duurde even, tot dat wij elkaar aan stootten. Wat we zagen was dat de hand van de oudere man langzaam in de richting van zijn kontzak ging, terwijl, hij aandachtig naar het schooiertje luisterde. Misschien was het om van het gezeur af te zijn, maar uiteindelijk had hij een paar muntjes in zijn hand leggen, liet het joch er naar kijken en gaf hem er wat van mee.
Twee tafeltjes verder herhaalde het tafereel zich. Ook daar ging het van negeren over naar aandacht en uiteindelijk naar de zak tasten.
De aanhouder wint, dat was duidelijk. Deze kruimeltje zou het nog wel eens ver kunnen schoppen in onze wereld. Ook onder de bedelaars heb je losers en winners. Hij was een winner.
24 mei
De terugreis
Het voordeel van de centrale ligging van ons hotel in Catania had ook zijn nadeel. Dat kregen we vooral op onze terugreis bij de rit rond 9 uur ’s-ochtends naar de luchthaven ingepeperd. Volgens de routeplanner vergde de overbrugging van de ruim 5 km naar de luchthaven bij normale verkeersdrukte 18 minuten. Gelet op onze ervaringen bij de heenreis trokken we hier een vol uur voor uit en nog bleek dat te weinig. Wat een enorme verkeerspuinhoop is het in deze Italiaanse stad. Dus een centrale ligging van een hotel heeft ook een donkere keerzijde. Niet weer doen als je de volgende ochtend een beetje op tijd naar en luchthaven moet.
Gelukkig zagen we al gauw wegaanduidingen waar de luchthaven op aangegeven stond , want met de navigator hadden we er denk nu nog rondgereden ( we zitten inmiddels toch in het vliegtuig) Even goed was mijn smartphone wel leeg toen we de auto teruggebracht hadden, wat ook al weer meer tijd gekost had dan gepland. Wat staat alles toch ook slecht aangegeven in dit land.
Niet leuk, want ik draag al tijden geen horloge meer. Toch niet handig want als je accu leeg is weet je dus niet meer hoe laat het is. Nergens in deze luchthaven heb ik vervolgens een klok gezien. Vervolgens weer tijd verdaan met zoeken van de incheckbalie. Die van Alitalia bleek in het belendende gebouw te zijn, maar dat stond nergens aangegeven. Je moest zelf eerst weer vragen hoe je daar kwam. Gelukkig dat de securitycheck iets sneller ging dan het er eerst naar uit zag, anders waren we geheid te laat gekomen. Toch werd er al op ons gewacht toen we dan eindelijk ook nog de juiste gate gevonden hadden.
Helaas waren de beproevingen hiermee voor ons nog niet ten einde. Ook op de terugreis hadden wij weer een overstap op Fiucimino . Dat gaf ons de gelegenheid nog eens verhaal te halen over het verlies van onze koffer.
Gelukkig zat hier wel een klantgerichte employé, die ons verder kon helpen en ons veerwees naar de KLM balie in Schiphol. Maar het had toch nog wel wat tijd gekost en omdat we nergens een klok zagen die ons kon attenderen dat de boardingtime al lang was ingegaan misten we nog bijna onze aansluiting. De gate zou net gesloten worden toen we aan kwamen hollen. Wel moesten we natuurlijk ons paspoort tonen. Die Maja in de stress toen niet kon vinden. Uiteindelijk kon ze dan bij de gratie van onze Lieve Heer ook toe met haar rijbewijs. Eenmaal in het vliegtuig bleek het paspoort natuurlijk gewoon in haar reistas te zitten. Dat heb je met al die vakjes.
Nou het eerste wat ik op Schiphol zou doen was mijn telefoon opladen.
Dan kon ik Carolien bellen of ze ons van het station in Hilversum ko ophalen. Op Schiphol Airport aangekomen besloten we dat Maja naar de KLM servicebalie zou gaan terwijl ik even mijntelefoon een beetje zou opladen. Op de luchthaven hebben ze namelijk wifi-servicedesks met stopcontacten. Dus ik mijn lader aansluiten en wachten tot ie weer wat body had. Nou, ik kon wachten tot ik een ons woog. Na vijf minuten was hij nog leeg. Moest ik dan ergens eerst geld in werpen? Kon niets vinden. Een ander stopcontact geprobeerd. Ook lou loene.
Nou, dan ook maar naar die servicebalie.( En eenmaal thuis toch een andere telefoon kopen) Daarvoor moest ik door de douane. Aangekomen bij die balie, geen Maja en ze hadden ook geen dame gezien die aan de beschrijving voldeed. Maar er zou ook nog een balie bij de bagage afhaalhal zijn. Ja, leuk te horen, maar daar kon ik nu niet meer heen, omdat ik al door de douane was gegaan.
En haar bellen kon ik niet, want die klotentelefoon was dood. En ik ook bijna. Nog eens ergens een stopcontact geprobeerd. Weer geen sjoege. Dus ten slotte in arren moede maar na de algemene informatiedesk gelopen en Maja laten omroepen. Zo waren we na een tijdje weer verenigd. En konden we ook nog thuis komen. Nog steeds zonder koffer. Die werd pas na twee maanden onverwacht thuisbezorgd. Met een flut excuus en de hoop dat het ons volgende reis beter zou vergaan. Van een vergoeding kon echter geen sprake zijn.
Tja, als ze daar aan zouden beginnen zou een maatschappij als Alitalia gauw failliet zijn. Zoveel bagage raakt er blijkbaar zoek.
Voorlopig zijn wij niet van plan om nog vanaf Schiphol .te vliegen. En trouwens, vanwege de relatief grote bijdrage van het vliegverkeer aan de opwarming van de aarde zou het te overwegen zijn om helemaal maar eens wat minder te gaan vliegen.
einde