Eind mei hadden we een uitgelezen dag om vanuit Merano onze voorgenomen tocht door de Dolomieten te maken. We vertroken bij een bijna staalblauwe hemel. Overigens blijken de Dolomieten tot de zonnigste delen van de Alpen te behoren. De zon schijnt er ongeveer 300 dagen van het jaar. Op advies van de Hapimag-receptie in Merano, waar we verbleven, begonnen we onze door de ANWB beschreven route ten oosten van Bolzano. Het werd een van de mooiste bergroutes die ik ooit gemaakt heb. Hij is qua pracht zeker vergelijkbaar met de Hochalpenstrasse in het National Park Hohe Tauern in het Oostenrijkse Salzburgerland. Maar deze Dolomietenroute was nog net iets afwisselender.
De Dolomieten behoren tot de mooiste gebergten van Europa en vormen een eldorado voor alpinisten vanwege de vele steile bergwanden en pieken. Dit heeft als oorzaak dat het om kalkgebergten gaat die sterker onderhevig zijn aan erosie en verwering. Bijzonder is dat het is ontstaan door wat men noemt lithificatie (verstening) van koraalriffen, wat wijst op verschillende tectonische bewegingen. Aanvankelijk daalde de zeebodem- vroeger was dit gebied blijkbaar een zee- , maar vanwege het langzame tempo kon het koraalrif dit bijhouden en groeide het tot een dikte van honderden meters aan. In een later geologisch tijdperk werd de hele bodem weer omhoog ophoog gedrukt, waardoor de Alpen ontstonden. Vandaar dat je in de Dolomieten koraal kunt aantreffen.
Vanwege het bijzondere karakter van dit gebergte dat zich uitstrekt over de twee Noord Italiaanse provincies Süd Tirol en Trente behoort de Dolomieten sinds 2009 tot het Unesco Werelderfgoed.
We begonnen onze route even buiten Bolzano over de A22 richting Kardaun in welke plaats wij de route vervolgden over de Strada Statale 241. De weg voerde allengs omhoog en het duurde niet lang voor wij tussen de bergen reden. Een van de eerste eyecatchers was de Kaarer See, een klein bergmeer met prachtig zowel blauw als groen water dat geweldig mooi afstak tegen de omringende besneeuwde bergen. We hadden gelezen dat die het mooiste bij opkomende zon zou zijn. Maar ja, je kunt niet alles.
Geleidelijk wonnen we steeds meer hoogte en lieten we de bewoonde wereld steeds verder acher ons.
Al gauw kwamen we toen langs verscheidene wintersportlocaties met fraaie hotels, zoals het Hotel Savoy. Het skiseizoen lag weliswaar al achter ons, maar er lag nog behoorlijk veel sneeuw. Vooral toen we nog hoger kwamen natuurlijk. De beklimming van de Sellapas was voor mijn Honda Jazz1100 cc een stevige test, maar hij kon het in zijn twee toch redelijk goed af. Achttien haarspeldbochten kreeg hij voor zijn kiezen. De Sellapas is de verbinding tussen de Val di Vassa en het Val Gardena. Dit is ook de grens tussen de provincies Trente en Süd Tirol.
Voor Maja was het een ware belevenis, want die had nog nooit een bergtocht als deze meegemaakt. Zij gingen vroeger altijd met de caravan op pad en dan kwam zo’n route niet im Frage. De Sellapas was wel het hoogtepunt van deze rit, zowel letterlijk als figuurlijk. 2244 meter en het lag daar nog helemaal vol sneeuw. De weg was weliswaar sneeuwvrij, maar het smeltwater stroomde er volop overheen.
Daarna begon de afdaling, waarbij we na enige tijd door Selva di val Gardena oftewel in het Duits Wolkenstein kwamen. Heel lang geleden heb ik daar mijn tweede skivakantie doorgebracht en mij voor het eerst vermand om daar een afdaling op een middelzware piste, de Dantercepies, te ondernemen.
Onderweg kom je ook verscheidene kleine plaatsjes tegen met dit soort opgesmukte huizen
Ten slotte kwamen we weer in Bolzano, waarbij we vanwege het gevorderde tijdstip het laatste interessante stukje van de route hebben laten liggen. Misschien voor een volgende keer.
Dan zouden we ons ook mogelijk kunnen wagen aan de wandeling rond de Drei Zinnen (Tre Cime), drie markante rotspieken in de omgeving van Cortina d’Ampezzo , waar ik een bijzonder mooie fotoreportage van gezien heb. Die wandeling vergt ongeveer vier uur, dus dat moet te doen zijn.
einde
Zie ook: