Het Balloërveld, gelegen in de driehoek Gasteren, Balloo en Loon, is een van de grootste en mooiste heidevelden van de provincie Drenthe, hoewel niet de gehele oppervlakte van 367 hectare met heide bedekt is. Het is niet voor niets dat het Pieterpad pal langs dit majestueuze heideveld voert. Over het veld zwervend krijg je een beetje een beleving van hoe Drenthe er honderd jaar geleden uit gezien moet hebben. Het lied van "Op de grote stille heide" is er van toepassing. Als je niet te fijngehorig bent tenminste. Maar met een beetje geluk komt het geluid van  de veldleeuwerik boven het wazige geroes van in de verte rijdend wegverkeer en bezig zijnde landbouwmachines uit.

Wie een mooie fotoreportage met toelichting  van de stad Groningen op internet zoekt moet lang zoeken. Zelfs de site van VVV-Groningen biedt geen link naar zo’n reportage. Toch telt  de stad alleen al 646 Rijksmonumenten  (Zie Lijst van Rijksmonumenten Groningen (stad), allemaal voorzien van een vaak fraaie afbeelding. Het is echter zeer tijdrovend om aan de hand daarvan een wandeling samen te stellen, omdat de objecten maar gedeeltelijk op adres geordend zijn. Verder bevat die lijst vaak  geen  of juist een hele uitvoerige beschrijving. In principe worden alleen de functie van het monument, het bouwjaar en het adres  vermeld. Wel kun je bij sommige objecten doorklikken, maar dan krijg je meestal een heel uitvoerige  kunsthistorische gerichte beschrijving.

Omdat ik toch graag over een hanteerbaar overzicht beschik van de mooiste monumenten van de stad met een beschrijving erbij, waarbij zo mogelijk ook aandacht is ingeruimd voor de vroegere bewoners, want die maken een monument vaak interessant, heb ik zelf een paar wandelingen uitgezet en de naar mijn smaak mooiste objecten langs die route gefotografeerd en van een toelichting voorzien. Die is eventueel op een tablet te downloaden en kan vervolgens als stadsgids dienen.

In september 2013 is het vijftig jaar geleden dat wij  als doorgeschoten broekemannen aan onze studie economie begonnen. Ik kan me die eerste colleges nog wel herinneren. Wij begonnen het studiejaar 1963/64 met 200 man. Dat wil zeggen, met 198 mannen en 2 vrouwen.

De collegezaal was achter het statige gebouw aan de Groninger Boteringestraat 44. Het gebouw oogde aan de straatzijde nogal streng. In de Boteringestraat stonden wel aansprekender panden. Zoals het naastgelegen gerechtsgebouw.

En ook het universiteitsgebouw aan het Broerplein een paar honderd meter van ons vandaan , oogde mooier dat ons faculteitsgebouw. Maar was economie ook niet een beetje een droog vak, met veel getallen en formules? Een beetje als scheikunde?

29 september 2010

Voor ons een heel bijzondere datum. Precies tien jaar geleden was het de dag dat wij niet langer met zijn vijven waren. Natuurlijk gedenken wij die dag nog elk jaar. Maar dit jaar was het natuurlijk helemaal een dag om niet zo maar voorbij te laten gaan. Daarom hadden wij besloten deze dag op een bijzondere manier door te brengen. Door een dag op dat eiland door te brengen waar we speciale herinneringen hadden liggen. Vlieland dus. Het eiland dat voor veel mensen trouwens iets bijzonders over zich heeft. Niet uit te leggen aan iemand die er nooit geweest is. Bijna tien jaar geleden heb ik het eens geprobeerd. Zie Vlieland idylle. In één woord samengevat is het wat de Duitsers Sehnsucht noemen.

Vroeger, als wij onze oom en tante in de voorvaderlijke boerderij op Eexterveenschekanaal bezochten, hing daar altijd een sabel aan de schouw. Die was volgens de familieoverlevering van mijn betovergrootvader geweest. Hij was er mee uit Rusland teruggekeerd, toen hij in 1812 als eerste dienstplichtige in onze familie met Napoleon mee moest op diens Russische veldtocht en als een van de zeer weinigen de verschrikkingen daar had overleefd. Zoals de overtocht over de Berezina, waar een van de fraaie schoolplaten op de lagere school blijvend aan herinnerde. Ik doel op de plaat met als onderschrift “Hollandse infanterie bij de bruggen over de Berezina”. 

RANSUIL MET JONG IN mijn tuin

Een glinsterende parel aan het snoer van Drentse beken

De benedenloop van de Drentse Aa

Hiermee doel ik op het deel van de Drentse Aa vanaf de brug in de weg Glimmen-De Punt tot het punt waar de hernieuwde Drentse Aa definitief in het Hoornse Diep verdwijnt. Dit traject is in drie stukken te verdelen. 
1e Het eerste stuk vanaf de Punt tot aan het punt waar de Drentse Aa het Noord-Willemskanaal in gaat. Dat is bij de Witte Molen, vlak naast de A28. 
2e Het stuk vanaf de Witte Molen tot en met de inlaat in het Noord-Willemskanaal, vlak bij  bij de afslag Glimmen-Paterswolde op de A28.
3e Het stukje langs de Hoornse Dijk, dat min of meer parallel loopt langs het Noord-Willemskanaal.

Er zijn wegen die je in je leven duizenden keren gegaan bent. Zoals de straat waarin je woont. Die straten dragen dan ook vele herinneringen van jezelf mee. Maar dat zijn herinneringen die je niet met veel anderen kunt delen.

Er zijn ook wegen die van A naar B gaan waar veel anderen ook herinneringen aan hebben. Van die wegen zijn er een paar die vanwege hun bijzondere karakter de moeite waard zijn om er eens aandacht aan te besteden. Dat geldt vooral als ze opvallen door hun bijzondere schoonheid. In Duitsland waar wat meer waarde aan dit soort zaken gehecht wordt dan bij ons zijn er dan ook verkiezingen van de mooiste straten. In ons land zou wat mij betreft de oude Rijksstraatweg tussen Haren en Vries daarvoor in aanmerking komen. Noord-Drenthe telt echter meerdere fraaie wegen, waarvan ik er een paar in beeld gebracht heb.